Belletje trekken

Ik woonde hier nog niet zolang, een paar maanden nog maar.
Op een avond ging ik naar bed. Buiten stormde en regende het. Het geluid van de storm en regen was goed te horen. De wind gierde rondom het huis. De regen kletterde tegen de muren en ramen. Ik kroop nog wat verder onder mijn dekbed en genoot van de geluiden.

Opeens gaat mijn deurbel. Zo’n ding dat een melodie speelt.
‘Welke gek belt er nu om half drie in de nacht aan?’ vraag ik mij af.
Ik stap mijn bed uit, doe een badjas aan en loop naar beneden, naar de voordeur. Ik doe de deur open en zie niemand staan. Ik kijk nog even naar links en rechts de straat in, maar ik zie niemand. Snel ga ik weer neer binnen en naar bed.
In bed lig ik te denken wie er nu aangebeld zou kunnen hebben. Misschien de buurman? Ik zag geen licht in zijn huis branden, maar misschien is daar juist problemen mee door de storm. Hij weet dat ik handig ben en wilde misschien mijn hulp inroepen. Maar waarom was hij dan niet blijven staan? Waarom was hij alweer weg voor ik de deur kon open doen?
Ik besluit om me er maar niet verder in te verdiepen en te gaan slapen.

Ik was net in slaap gesukkeld, toen de deurbel weer zijn melodie begon af te spelen.
Nu stap ik sneller mijn bed uit en met de badjas in de hand loop ik naar beneden. Ik doe de voordeur open en zie dat er weer niemand staat. Weer kijk ik de straat in. Er is niks te zien. Ik doe mijn badjas aan, pak de paraplu en doe wat schoeisel aan mijn voeten. Ik loop naar buiten en kijk bij de buren naast mij. Niets wijst er op dat hier iets aan de hand is. Ik loop naar de buren aan de andere kant van mijn huis, maar ook hier lijkt niets aan de hand te zijn. Ik ga weer naar binnen en naar bed. Ik besluit dat als de deurbel weer gaat, niet meer te reageren. Als de persoon geen geduld heeft om even te wachten, dan zal hij mijn hulp ook niet zo hard nodig hebben. En om drie uur in de nacht zijn het geen kinderen die belletje aan het trekken zijn.

Ik lag nog maar net in bed en mijn deurbel begon zijn melodietje weer af te spelen. Ik deed net of ik het niet hoorde en bleef gewoon liggen. Ik ben sterk, ik ga er niet uit.
Ik kom tot de ontdekking dat mijn deurbel nog een melodie heeft. En nog één . . . en nog één . . .
Mijn deurbel stop niet meer. Ik kom tot de ontdekking dat mijn deurbel twaalf melodieën heeft en hij speelt ze allemaal af. Toen hij dat voor de tweede keer wilde gaan doen, was ik het zat.
Ik stap mijn bed uit en loop met een boos gezicht naar de voordeur. De deurbel gaat nog steeds, dus nu betrap ik de persoon op heterdaad en hij zal er van lusten! Ik doe met een wilde ruk de voordeur open, de bel gaat nog steeds. Maar er staat helemaal niemand.

Mijn conclusie is dat de deurbel gek geworden is. Ik haal de kap van de deurbel af en haal de twee batterijen eruit. De bel stopt gelijk.
Mooi, nu kan ik gaan slapen.

Ik lig nog maar net in bed, en mijn deurbel begint weer zijn melodie te spelen.
Met mijn ogen wijd opengesperd, kijk ik naar de deuropening van mijn slaapkamer.
‘Zou ik nu een spookhuis hebben gekocht?’ schiet het door mijn hoofd.
Ik besluit om daadkrachtig op te treden en hier een eind aan te maken. Ik weet zeker dat spoken niet bestaan.
Ik stap mijn bed uit en loop naar beneden. Ik pak een hamer en loop naar de deurbel toe. Met één ferme klap sla ik de hele deurbel aan gruzelementen. Ik zie nog twee batterijen door de lucht heen vliegen.
‘Als de deurbel nu nog een keer zijn melodie gaat spelen, dan verklaar ik mijn huis tot spookhuis.’

De rest van de nacht is het stil gebleven.
De volgende morgen raap ik alle onderdelen van de deurbel van de grond en kom tot de conclusie dat de hamerslag afdoende heeft gewerkt, maar dat ik nu wel een nieuwe deurbel moet aanschaffen.

Het nadeel is, is dat ik nooit bij mijzelf aanbel. Dus vergeet ik enkele maanden om een nieuwe deurbel te kopen. Maar op een zomerse dag zag ik een aanbieding bij Karwei. De deurbellen waren in de aanbieding. Ik wist nog niet wat voor bel ik wilde hebben, maar ik weet zeker dat ik er geen batterijen in wil hebben. Ik wil er één die met een trafo werkt, zodat ik de stekker eruit kan trekken als het spook weer eens belletje gaat trekken midden in de nacht. En om zeker te zijn van alles, vervang ik ook alles. Het draad en de deurbeldrukker ook. Alles word nieuw.

Thuis begon ik de restanten van de oude deurbel weg te slopen. Toen ik de deurbeldrukker buiten van de deurpost haalde, snapte ik wat er die nacht aan de hand was. De deurbeldrukker stond vol met water en veroorzaakte kortsluiting, waardoor de bel zijn melodietjes af begon te spelen. Tijdens de storm en regen, is de regen, wat tegen de voorgevel van het huis aan kwam, langs de deurpost omlaag gelopen en zo is mijn deurbeldrukker vol met water gelopen.

Ik had een moderne versie van een simpele deurbel gekocht. Hij had geen melodietjes, maar een eenvoudige ‘TRING’ geluid. Als er een E tussen de T en de R staat, klopt het geluid beter . . .
Lang heb ik niet van die deurbel kunnen genieten.
Hij deed het prima, maar ik had de deurbeldrukker op de plek van de oude deurbeldrukker gezet. Lekker makkelijk, het gat voor het draad zit al door de deurpost heen.

Maar de schoolkinderen hadden al snel door dat als zij op de deurbeldrukker duwde, zij buiten ook de bel konden horen. Dus bijna elke dag werd er belletje getrokken bij mij. Om 11.50 uur, als de school uit ging. Om 13.20 uur, als de school weer begon. Behalve op woensdagmiddag dan. En om 15.30 uur, als de school weer uit ging. En ook hier is woensdagmiddag weer uitgesloten. Een deel van de schoolgaande kinderen lopen langs mijn huis. En dan is het vrij normaal geworden dat om die drie tijden mijn bel een keer of vijf gaat.
In het begin liep ik naar de deur en als ik hem open deed, zag en hoorde ik kinderen lachen. Veilig buiten mijn bereik. Ik kan alleen maar mee gaan lachen, want ik heb het zelf ook gedaan en er was geen grotere lol dan de mensen voor niks naar de deur te laten lopen.

Vanaf dat moment keek ik eerst op de klok als de deurbel ging. Als het zo rond de tijd was dat de school uit ging, of weer begon, dan bleef ik gewoon zitten. Dan is er voor de kinderen geen lol meer aan en houd het vanzelf wel op.
Maar de kinderen vonden het ouderwetse ‘TRING’ geluid waarschijnlijk zo leuk, want na twee weken werd er nog vrijwel dagelijks belletje getrokken bij mij. Ik heb toen de stekker er maar uit gehaald. Als ik dat een paar weken doe, dan hebben ze vast wel door dat de bel uit staat en is er voor hun geen lol meer aan en stoppen ze er wel mee.

Het werkte. Al werd het iets meer dan een paar weken. Ik was helemaal vergeten dat ik de stekker eruit had getrokken, dus na bijna een jaar deed ik de stekker er weer in. Ik drukte zelf eens op de deurbeldrukker, ik wilde controleren of hij het nog deed, en hoorde niet het vertrouwde, ouderwetse ‘TRING’, maar een zacht gezoem. Door de lange rustperiode van de deurbel, is de klepel vast gaan zitten. Ik demonteerde de bel. Nee, deze keer niet met een hamer. En ik maakte de bel schoon en maakte de klepel weer los. Ik zette de bel weer in elkaar, sloot hem aan en testte hem. Het vertrouwde ‘TRING’ geluid was er weer.
Maar na een paar weken het weer terug naar het zachte zoemgeluid.

Toen ik van de week in de stad was voor de Kerstinkopen, heb ik bij Karwei een nieuwe deurbel gekocht. Het is weer een simpele bel met een ‘TRING’ geluid. Gisteren heb ik die aan het eind van het draad gemonteerd en hij doet het weer uitstekend.
En ik heb mijn deurbeldrukker een halve meter omhoog geplaatst.
Ik hoop niet dat de schoolkinderen een ladder meenemen om belletje te gaan trekken.