Ik ben hier nu een paar dagen en begin me al een beetje op mijn gemak te voelen. Mikey is heel lief tegen me en de man, hij schijnt dev genoemd te worden, is ook heel vriendelijk. Elke keer als ik langs hem loop, krijg ik wel een paar kriebels over mijn kop van hem.
Die witte poes, ik hoorde dat ze Grytsje heet, is een heel ander verhaal. Ze doet niet naar tegen me, maar ik vertrouw het toch niet helemaal.
Als ik haar aankijk en niks doe, kijkt zij alleen maar terug.
Als ik haar aankijk en begin te blazen, kijkt zij terug en begint ze ook te blazen.
En Grytsje is geen poes om zonder handschoenen aan te pakken, heb ik gemerkt.
Gisteren zag ik dat zij in dat reisding lag te slapen. Ik snap daar niks van, want het is helemaal niet leuk om daar in te zitten. Ik heb er een paar uur in door moeten brengen en dat was helemaal niet fijn. Ik zou haar moeten waarschuwen, want het is echt gevaarlijk in dat reisding.
Maar dat durf ik niet.
Ik liep al geruime tijd, en ook op ruime afstand, er omheen te dralen.
‘Ik moet haar waarschuwen, vertellen welke verschrikkingen haar staat te wachten als ze daar in blijft liggen.’
Maar ik durf het niet.
Na al mijn moed bijeen geraapt te hebben, liep ik naar de tafel waar dat reisding op staat. Heel voorzichtig kwam ik dichterbij. Ik keek even door de deuropening. Grytsje lag er doodstil bij, alsof ze haar verdoofd hadden. Schichtig keek ik om mij heen, maar zag niks vreemds.
Nou ja, niks . . . dit hele huis is vreemd voor mij.
Ik was nu nog maar een halve meter van dat reisding verwijderd.
Voorzichtig deed ik weer een paar stapjes naar voren.
Nu was ik wel heel dichtbij de deuropening van dat reisding. Ik was er nog geen 20 centimeter vanaf.
Even heb ik overwogen om mij weer om te draaien en weer weg te gaan, maar dat kon ik niet. Ik moest Grytsje waarschuwen. Ik weet niet waarom, maar een gevoel vertelde mij dat.
Langzaam stak ik een pootje vooruit om Grytsje aan te tikken en als ze wakker zou worden, zou ik haar vertellen dat het heel gevaarlijk is om in dat reisding te gaan liggen.
**SHIT**
Ik stoot met mijn voorpootje tegen het deurtje aan en dat maakt een hels kabaal. Grytsje schrikt, net als ik, en een fractie van een seconde later staan we beide op de grond. Een meter bij elkaar vandaan en Mikey staat tussen ons in.
Ik kijk om Mikey heen en zie een heel opgeblazen Grytsje staan. Tjeutje, wat kan die zich dik maken.
We blazen eens vriendelijk tegen elkaar en ik draai me om.
Bij het weglopen, kijk ik dev even aan en probeer mijn excuses te maken. Dit was absoluut niet de bedoeling.
Op een veilige afstand heb ik zitten kijken hoe dev alles weer opruimde. Dat reisding was helemaal verschoven, maar helaas nog steeds heel. Diverse andere dingen waren omgevallen of verschoven. Er waren zelfs dingen op de grond gevallen.
Daarna kwam dev mijn kant opgelopen. Hard rende ik weg, bang dat ik straf zou krijgen. Misschien zou hij me wel weer voor een paar uur in dat reisding stoppen. Gelukkig had ik op de eerste dag hier al een heel veilig plekje gevonden en vluchtte daar direct heen.
Ik hoorde dat dev heel lief mijn naam riep en ik liep heel voorzichtig een klein stukje zijn kant op. Ik zorgde er wel voor dat ik op een veilige afstand bleef. Maar ik zag dev op de grond zitten en mij heel lief aankeek. Snel liep ik naar hem toe en kreeg een paar heerlijke kriebels van dev over mijn kopje heen.
Uit blijdschap dat ik geen straf kreeg en dat reisding niet in hoefde, zette ik mijn ‘snormachine’ op volle toeren.
Ik kon er echt niks aan doen, hoor . . .
Ik wilde alleen maar Grytsje helpen . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten