Je bent gek, zeggen ze

Een kleine update:

Een aantal jaren geleden moest er iets onder verdoving in mijn mond gedaan worden. Ik weet dat de tandarts boven mijn mond hing met een verdovingsspuit en het eerstvolgende wat ik daarna weer weet, is dat ik thuis in mijn luie stoel zit. Het was alleen wel een aantal uren later. Wat ik in die tussentijd gedaan had, weet ik nog steeds niet volledig. Wat ik wel weet, is dat ik in blinde paniek de tandarts een klap heb gegeven. Zelfs zo hard, dat hij een heel zwart oog had. Gelukkig heb ik het uit kunnen praten met de tandarts, maar hij wilde mij niet meer als cliënt. Kan ik ook best wel begrijpen.
Het gevolg was wel dat ik daarna niet meer bij een tandarts ben geweest. Uit pure angst dat ik weer een tandarts zou slaan. Maar ja, tanden en kiezen worden er niet beter op. Sommige kiezen waren al afgebroken, of met wortel en al uit mijn mond verdwenen. Maar nu ook de voortanden die verschijnselen begon te vertonen, plus diverse ontstekingen, moest er toch iets aan gebeuren.
De keuze viel op ziekenhuis in Leeuwarden, en dan op de afdeling van de angstpoli. Angst voor de tandarts heb ik niet, wel voor die spuit. Althans, voor wat ik kan doen als ik zo’n spuit zie.
Aan mijn gebit viel niet veel meer te doen, het beste was om alles er uit te halen en dan een gebit. Alles werd verwijderd onder algehele narcose, wel zo veilig voor de chirurg.
Al snel na het verwijderen van de restanten tanden en kiezen, voelde ik in mijn onderkaak nog iets hards zitten. Ik wist niet wat het was en wilde eigenlijk het ziekenhuis er voor gaan bellen. Maar diverse mensen, vooral familie en vrienden, verzekerden mij dat het iets normaals was. Vaak bleef er nog een klein stukje kies zitten en dat zou er dan vanzelf wel uitkomen. Een kies breekt wel eens af en die kleine stukjes blijven dan net uit het zicht van de chirurg zitten. Het deed geen pijn, dus heb ik maar niet gebeld.

Vandaag, ruim 2 maanden nadat alles verwijderd was, mocht ik weer naar het ziekenhuis. Ik mag weer in derrie happen voor een kunstgebit.
Nog voor de tandarts daar mee kon beginnen, melde ik hem dat er nog iets in mijn onderkaak zat. Hij keek even en ik zag hem licht schrikken.
Het was niet, zoals familie en vrienden dachten, een stukje kies. Het was een complete wortel, die ze vergeten waren te verwijderen toen ik onder algehele narcose vertoefde.
De tandarts was hier niet blij mee, want nu zou alles een flinke vertraging oplopen.

De wortel die er nog zit, is te weinig om iemand weer onder algehele narcose te brengen en het te verwijderen. Maar ze durven ook niet met een verdovingsspuit in mijn buurt te komen. Ik wil het ook niet hebben. Ik mag er dan geen hinder aan ondervinden, maar ik wil de brave tandarts geen derde blauwe oog bezorgen. En andere opties zijn er niet, zei de tandarts.
Ik opperde dat hij het dan maar zo moest doen, als het niet te veel werk was. Hij dacht dat hij het wel binnen een minuut kon klaren. Hij mocht van mij zijn gang gaan, als het te zeer zou doen, zou ik het wel kenbaar maken en dan zoeken we wel een andere oplossing.
De tandarts verklaarde mij voor gek.
De assistente opperde nog dat ik haar hand mocht vasthouden. Dat als het zeer deed, ik dan in haar hand kon knijpen. Ik heb dat aanbod maar afgeslagen, want straks ben ik misschien wel die wortel kwijt, maar heeft zijn een aantal fracturen in haar hand, omdat ik wat hard geknepen heb. Ik beloofde dat ik de stoelleuningen zou vasthouden en daar in zou knijpen als het zeer deed.

De tandarts kwam met een kleine scalpel en een weerhaak richting mijn mond. Ik voelde wat hij aan het doen was. Het was geen prettig gevoel, maar echt zeer deed het ook niet. Ik ben wel erger gewend met die knieën van me. Nog geen halve minuut later voelde ik hoe de wortel mijn kaak verliet. Het was best nog wel een groot stuk wat de tandarts verwijderd had.
Ik vertelde de tandarts dat het helemaal niet zo zeer deed, waar op de assistente gelijk zei dat ik echt gek was.
De tandarts beaamde wat de assistente zei en dat hij dit nooit had laten doen zonder verdoving.
Wat een watjes . . .

Maar goed, omdat ik dit zo heb laten doen, lopen we nog wel op schema. Helaas zal ik voor de Kerst geen gebit hebben voor onder.
Mijn onderkaak is er niet echt geschikt voor, er is eigenlijk te weinig bot. Daardoor is de kans groot dat een ondergebit niet goed blijft zitten.
Nu mag ik komende maandag weer naar het ziekenhuis. Dan mag ik, net als vandaag, weer in derrie happen, alleen die van volgende week is nog veel viezer dan deze derrie. En ik mag dan 6 keer in een uur in die extra vieze derrie happen. Zo willen ze een afdruk maken van mijn onderkaak die tot op de honderdste millimeter klopt. Daarna word gekeken of er een gebit op past. En dan word vanaf 9 januari 2012 daar aan gewerkt en als alles mee zit, heb ik eind januari mijn gebit.

Dit word een zachte Kerstmaaltijd en met oud&nieuw oliebollen met mes en vork eten.