Pijn

Dit gedicht heb ik ongeveer vijf jaar geleden geschreven, ik had toen al ruim twintig jaar last van mijn knieën. Dat het een begin was van een aankomende donkere periode in mijn leven, kon ik toen nog niet vermoeden. Het gedicht is vanuit mijn hart geschreven, de pijn was toen ondraaglijk.
Het gaat inmiddels weer erg goed met mij, al zal ik nooit meer de ‘oude’ worden. Ik heb dit gedicht weer eens opgezocht en hier en daar wat aangepast om hem hier weer te plaatsen. Dit gedicht was één van mijn eerste schrijfsels. Ik ben toen begonnen met bloggen, omdat ik niet meer kon lopen van de pijn en toch iets wilde doen. Vooral van mij afschrijven. De pijn is er nog altijd, maar is doorgaans beheersbaar en goed mee te leven. Als ik maar naar mijn lichaam luister.

Pijn

Niemand weet wat het is

Het kan er zomaar zijn
Niemand weet waar het vandaan komt
Het kan er zomaar zijn

Helse pijnen
Ik leef er mee, dag en nacht
Helse pijnen
Ik had mijn leven anders bedacht

Helse pijnen

Ik leer er mee om te gaan
Helse pijnen
Ik probeer me er doorheen te slaan

Al vijfentwintig jaar lang
En elke keer word het meer
Het is soms niet uit te houden
Hoe ik het ook relativeer

Dankzij acupunctuur
Is het beheersbaar
Maar de kwaal
Is onvoorspelbaar

Soms gaat het maanden goed
Dan lacht het leven mij toe
Dan kan ik bijna alles doen
Dan kan ik naar vrienden toe

Maar soms gaat het erg slecht
De pijnen zijn dan niet uit te houden
Hoe moet dat nu verder ??
Heb ik ze te slecht onderhouden ??

Soms heb ik koorts
Koorts van de pijn
Dan ril en beef ik
Laat het snel over zijn

Ik weet dan niet hoe ik liggen moet
Ik weet dan niet hoe ik zitten moet
Ik weet dan niet hoe ik lopen moet
Ik weet dan niet hoe ik slapen moet

Als ik lig, wil ik zitten
Als ik zit, wil ik lopen
Als ik loop, wil ik liggen
Als ik lig, wil ik slapen

Maar ik dan niet slapen
De pijn verhinderd dat
Er komt een tijd
Dat ik het helemaal heb gehad

Wat ik dan ga doen ??
Geen flauw idee
Ik ben nog op zoek
Op zoek naar een entree

Ik verwelkom de dood
En nee, ik ben niet bang
Maar ik wacht niet op die dag
Dat duurt mij te lang

Nee, zelfmoord is niets voor mij
Daar ben ik te laf voor
Ik wil anderen geen pijn doen
En zo leef ik door

Ik ben een rasoptimist
Dat zal ik altijd blijven
En ik heb nog blogsite
Waar ik verhaaltjes op wil schrijven