De Russen

Geen enkele dienstplichtige militair ontkwam er aan: Wachtlopen.
Onder begeleiding van een ervaren sergeant zou je dan het terrein moeten bewaken.
En als dienstplichtige militair kreeg je de mooiste diensten. De nacht- en weekenddiensten. Nu ben ik van mijzelf wel een nachtdier, maar dat wil niet zeggen dat ik voor een zeer mager soldij, waar dan ook nog eens kost en inwoning van af gaat, ’s nachts buiten wil gaan lopen.
Ik kan me dan wel leukere dingen bedenken.

Maar goed . . . ik zou er niet aan ontkomen?
Of toch wel?
Zou het me deze keer ook lukken om ergens onderuit te komen?

Om 20.00 uur moesten we ons melden bij de sergeant van de wacht. Omdat wij van een nieuwe lichting waren, kregen we eerst een informatievideo te zien. Daarna gaat de sergeant van alles uitleggen. Het was een hele slaapverwekkende preek, terwijl we juist wakker moesten blijven. Aan het einde van de preek, kwam de welbekende vraag . . .
“Zijn er nog vragen?” vroeg de sergeant.
“Ja.” zei ik, “Ik heb een vraag. Wat moet ik doen als iemand over het hek heen klimt?”
“Dan roep je: Halt, of ik schiet.”
“Oké . . . Maar deze persoon heeft kwade bedoelingen en gaat gewoon door.”
“Dan roep je nog een keer: Halt, of ik schiet.”
“Daar kan ik ook nog inkomen, maar wat als hij al over het hek heen is en gewoon doorloopt?”
“Dan roep je voor de derde keer: Halt, of ik schiet.”
Ik zou hier wel een bandje van kunnen maken. Ik hoop dan wel dat ze een verlengsnoer hebben voor mijn cassetterecorder.
“Goed, maar deze persoon verstaat alleen maar Russisch en weet dus niet wat ik zeg. Wat doe ik dan?”
“Na 3 keer ‘Halt, of ik schiet’ geroepen te hebben, richt jij je wapen recht omhoog en je lost een waarschuwingsschot.”
Ah . . . Dit wil ik horen . . .
“Dan heb ik een probleem. Ik mag geen waarschuwingsschot lossen. Ik mag die Rus eventueel wel dood spugen, of dood gooien met watjes.”
De sergeant keek mij vreemd aan. Ik was even bang dat hij zou vragen hoe ik wist dat het een Rus zou zijn.
“Waarom zou jij geen waarschuwingsschot mogen lossen?”
“Omdat ik een absoluut schiet- en lawaaiverbod heb.”
Ik pakte mijn briefje en liet het aan de sergeant zien. De sergeant las het briefje en gaf het weer terug.
“Wat doe jij dan hier?”
“Een hele tijd terug kreeg ik een oproep dat ik mijn militaire dienst moest komen vervullen. Daarna kwam de uitnodiging voor een keuring en daar . . .”
“Ik bedoel hier.”
“Dat probeer ik uit te leggen. Of had je liever de korte versie?”
“Laat maar.” zei de sergeant, “Ik heb hier niks aan je. Jij mag geen wachtlopen met een schietverbod.”
“En een lawaaiverbod. Die heb ik ook.”
“Wegwezen !!” schreeuwde de sergeant.
Zo snel als ik kon verliet ik het kamertje.

Deze nacht zou de wacht met een man minder gelopen worden.
Gelukkig wisten de Russen dat niet . . .