Leuke anekdotes 2

Omdat ik graag plaag, ongeacht wie het ook is, en ik niks beters te doen had in militaire dienst, en omdat er genoeg gewillige slachtoffers waren, en . . .
Nou ja, ik had gewoon veel lol.
Maar het kon niet uitblijven dat ik een keer enorm te grazen werd genomen.

De vorige dag was er een veldoefening geweest. Ik was er, om de welbekende reden, niet bij. Tijdens de lunch had de sergeant aan het peloton gevraagd of ze iets wisten om mij een poets te bakken. Ik weet niet wat er toen allemaal gezegd is, maar er werd voor gekozen om mij met bed en al buiten te zetten.
Mijn kamergenoten wisten inmiddels al dat ik enorm vast kon slapen. Met 10 kanonnen naast mij bed zou ik nog niet wakker te krijgen zijn. Ik heb het nooit getest, maar het zou aardig kunnen kloppen.
Er werd besloten dat het hele peloton om 05.00 uur op zou staan. Dat was 2 uur eerder dan dat we normaal op zouden moeten staan. Nadat ze zich hadden aangekleed, en als de sergeant er was, zouden ze mij met bed en al buiten neerzetten. Een bed paste makkelijk door een deuropening heen, maar onze kamer was op de eerste verdieping. De trap af zou lastig worden. Ze hebben mij met koppels aan het bed vastgesnoerd en zo hebben ze mij de trap afgedragen. Buiten hebben ze de koppels er weer afgehaald.
Ik had hier helemaal niets van gemerkt, ik sliep gewoon door.

Opeens hoorde ik een bekende stem. De stem van mijn sergeant.
“Goedemorgen. Lekker geslapen?”
Ik opende mijn ogen en zag het gezicht van mijn sergeant recht boven me. Alleen de achtergrond kon ik niet direct plaatsen. Dat was niet het witte plafond van onze kamer.
Het was groen en het leek wel of het bladeren waren.
Sterker nog, het waren bladeren.
Ik keek om mij heen en zag dat ik met bed en al buiten stond. Onder de grote boom die aan de zijkant van het appelterrein stond.
Aan de andere kant van mijn bed stond het hele peloton te lachen.

Helaas moest ik zelf, in onderbroek en shirtje, weer naar binnen lopen. Mijn bed werd door het peloton weer naar binnengebracht. Ze hebben zelfs mijn bed weer opgemaakt. Daarna trakteerde de sergeant ons op een ontbijtje.

* * * * *

Van het overhemdje moest altijd alle knoopjes dicht zijn. Alleen het bovenste knoopje van je overhemd mocht los zijn. Het boordknoopje. Er was niemand die daar echt op lette, alleen de vaandrig wel. Als hij zag dat er een knoopje los was, dan trok hij het knoopje er af en mocht je na het avondappel naar zijn kantoor komen om te laten zien dat je het knoopje er weer aangezet had.
Enkele soldaten van ons peloton was het al eens overkomen. Mij nog niet.

Het was nog vroeg in de avond, we hadden net gegeten, zaten we op een muurtje wat te roken. Ik bewaarde mijn shag en aansteker altijd in mijn linkerborstzakje en die zat nooit dichtgeknoopt. Veel te lastig om hem elke keer weer dicht te doen en open te maken als je wilt roken.
Geen van ons had de vaandrig aan zien komen, maar bij de persoon die naast mij zat, werd opeens een knoopje van zijn overhemd afgetrokken.
“Die zat niet dicht.” zei de vaandrig.
Daarna reikte de vaandrig naar mijn borstzakje, om daar de knoop vanaf te trekken. Ik pakte heel snel mijn shag uit mijn borstzakje en bood de vaandrig een shaggie aan. Ook al wist ik dat hij niet rookte.
“Heel slim van je. Nu mag ik dat knoopje er niet aftrekken.”
Met een grote glimlach keek ik de vaandrig aan. Opeens leek hij mij te herkennen en hij toverde ook een glimlach om zijn mond.
“Had van jou ook niet anders verwacht.” zei de vaandrig.
De anderen hadden in de tussentijd genoeg tijd gehad om de eventuele losse knoopjes dicht te doen, zodat de vaandrig ze er niet af mocht trekken.