Een tijd geleden dat ik wat schreef.

(10 september 2011)

Mijn excuses dat het zolang geduurd heeft voor ik weer eens wat neerkrabbel hier. Dat komt een beetje boel omdat ik het hier naar mijn zin heb, maar ook omdat ik het altijd erg druk heb. Ik heb niet alleen mijn eigen besognes, maar moet ook in de gaten houden wat Grytsje, Mikey en dev doen. Gelukkig kan ik mij nog steeds terugtrekken naar de zolder, al dreigt dev al weken dat daar binnenkort verandering in komt. Nou, als het zover is, zal ik wel van mij laten horen!!

Er zijn een paar dingen die ik even met jullie wil delen. Leuke, maar ook minder leuke dingen. Maar ook de minder leuke dingen hoort bij een (zwaar) kattenleven.

Zien jullie mij lekker liggen? Dit is het kussen van Mikey, maar ik heb daar beslag op gelegd en nu is het mijn kussen. Als ik er niet lig, mag Mikey er best wel op liggen, maar hij weet inmiddels dat het mijn kussen is, dus blijft hij wel weg.

Maar van de week, ik lag heerlijk te dutten op het kussen, moest ik even naar de kattenbak. Ik had, denk ik, iets teveel water gedronken, want mijn blaas stond op knappen. En toen ik weer terug kwam lopen, lag Mikey op MIJN kussen!! Wat een brutaliteit van dat maffe monster!!
Natuurlijk weet ik wel maniertjes om hem weer weg te krijgen en daar kan ik erg veel lol aan beleven. Ik ben vlak voor hem gaan zitten. Nee, niet op het kussen, maar gewoon op de grond. Als ik op het kussen ga zitten, is Mikey gelijk weg en heb ik er geen lol aan. Ik zit dan voor hem en kijk hem strak aan. Ik blijf hem strak aankijken en dan word Mikey zenuwachtig en gaat dan weg. Dat is zo’n leuk gezicht . . .

Maar ik keek al een paar minuten naar hem en op een enkele keer dat Mikey even zijn ogen open deed en terugkeek, ging hij niet weg.
Oké, dan maar hardere maatregelen. Ik deed even wat strekoefeningen met mijn voorpootjes en toen ik lekker opgewarmd was, heb ik Mikey een paar ferme tikken op zijn kop gegeven. Nee, maak jullie je maar geen zorgen, ik vind Mikey lief en gebruik niet mijn nageltjes. Al kreeg ik wel de aandrang om die te gaan gebruiken, want Mikey ging nog steeds niet weg! Hij deed alleen zijn ogen af en toe open en keek mij aan. Even dacht ik dat hij angstig begon te worden, maar nee . . . meneer begon te glimlachen naar me!

Nu is het niet leuk meer. Hier is helemaal geen lol aan te beleven.
Even overpeins ik wat ik zal gaan doen. Ik zou Mikey nog meer meppen kunnen geven, maar dan met mijn pasgevijlde, scherpe nageltjes. Maar dat doe ik niet, ik ben daar veel te lief voor. Ik zou op de vensterbank kunnen gaan zitten en dan boven op Mikey springen. Ik weet zeker dat hij dan schrikt en wegrent.
Met een gracieuze sprong spring ik op de vensterbank. Vlak voordat ik op Mikey wil springen, kijk ik nog even naar hem en . . . krijg dan medelijden met hem. Mikey is ook al wat ouder aan het worden en stel je eens voor dat hij een hartstilstand krijgt. Dan ben ik mijn favoriete boksbal kwijt. Nee, dat wil ik niet op mijn geweten hebben.

Ik spring weer op de grond en ga weer voor hem zitten. Even kijk ik Mikey aan, hij kijkt zelfs terug naar mij, en ik geef hem nog een paar zachte tikjes zijn kop. Ik vertel hem dat ik rekening hou met zijn leeftijd en dat hij mag blijven liggen. Ja, ik weet het, ik word een softie. Maar wat wil je ook met al die oudjes hier.
Er is genoeg ruimte op dat kussen en ga naast Mikey liggen.

Ik weet nu waar het woord “hondsbrutaal” vandaan komt! Het komt bij Mikey vandaan!!

Zie ons eens lief liggen! Ik weet niet of jullie het goed kunnen zien, maar Mikey kijkt een beetje angstig. Hij vind het maar niks! Mooi, dan blijf ik hem heel lief aankijken. En twee minuten later heb ik het kussen weer helemaal voor mezelf.

***

Ik weet niet wat de reden van dev is, maar Grytsje krijgt veel meer van dat heerlijke blikvoer dan mij. Maar dat geeft niet hoor, ik heb er wel een oplossing voor. Als ik ongeveer de helft van mijn eten op heb, loop ik naar Grytsje, kijk der eens diep in haar mooie blauwe ogen en dan gaat ze al weg en kan ik verder gaan aan haar eten. Met een bek vol met eten vertel haar wel dat in mijn bakje ook nog wel wat zit. Grytsje gaat dan naar mijn bakje en eet die dan helemaal leeg.

Maar ja . . . Daarna komt ze weer terug en verdringt ze mij bij het eten vandaan. Sorry, dat zeg ik verkeerd: ik ben zo vriendelijk om voor haar opzij te gaan. En dan eet Grytsje haar bak helemaal leeg! Er blijft helemaal niets voor mij over!! Gelukkig had ik dan al genoeg gegeten, anders zou ik nooit opzij gaan voor haar, dat snappen jullie toch wel? Jullie denken toch niet dat Grytsje de baas is over mij? Helaas is dat maar al te waar . . .

***

Ojah . . . Nog even dit.

Zien jullie het verschil op de twee foto’s?
Behalve dan de spullen op mijn speeltafel op de ene foto een stuk minder is, dan op de ander foto. En ook dat ik op de linkerfoto niet sta, maar op de rechter foto wel. Nou ja . . . ik lig er.
Nee? Kijk nog eens goed dan.
Juist! Opeens zat er een raam in dat gat!

Als dev leuk aan het spelen was aan mijn speeltafel, ging ik nog wel eens daar zitten om te kijken wat hij allemaal aan het doen was op mijn speeltafel. Zo kan ik goed in de gaten houden wat hij aan het slopen is op mijn speeltafel.
Van de week wilde ik dat weer doen. Ik kwam van boven, liep tot halverwege de trap af en sprong in dat gat.
Ik hoorde een *boink* en voelde iets aan mijn kop. En voor ik er erg in had, lag ik onderaan de trap. Ik kon dev niet zien, de deur onder aan de trap was dicht en er zat nog geen raam in, maar ik hoorde hem lachen. Uit kwaadheid ben ik weer naar boven gerend en ben op zijn bed gaan liggen. Ik moest even bijkomen van deze blamage. Hoe kon ik die ruit over het hoofd zien?

Zo . . . Ik heb weer even genoeg gedeeld met jullie, en ik krijg pijn in mijn voorpootjes van dat typen.

Tot schrijfs!!

(N.B. Dit is de laatste "herhaling" van De Wereld van Skreewert. Vanaf nu volgen er nieuwe belevenissen van mij.)