Dit weer is niet echt geschikt om op pantoffels buiten te gaan lopen.
Dus zodra ik dat doorhad, ben ik weer naar binnen gegaan om mijn pantoffels om te wisselen voor geschikter schoeisel.
Even later stapte ik in de auto. Ik kwam erachter dat bij de laatste autorit niet voldoende was om te denken om de auto van gas af te halen en op benzine te zetten. Het is veel verstandiger om het ook te doen.
Moeite met starten had de auto niet, de motor sloeg snel aan en snorde tevreden. En dat op gas bij een temperatuur van min 8 graden . . .
Ik weet, want het gebeurd me wel vaker, dat ik de eerste kwartier de motor draaiende moet houden en dan is hij warm genoeg om weg te kunnen rijden. Maar helaas heeft mijn auto geen choke, dus moet ik handmatig, kan beter zeggen: voetmatig, de motor aan de praat houden. Maar als hij in de eerste vijf minuten afslaat, dan bevriest het gas gelijk en kan ik het voorlopig wel vergeten dat ik de auto nog gestart krijg.
En laat dat nu net gebeuren . . .
Dan maar met het openbaar vervoer naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Het is mijn laatste bezoek aan de angstpoli daar en die wil ik niet missen. In de afgelopen weken is de tandarts minder bang voor mij geworden, hij durft nu zonder angst en beven in mijn mond te graaien met zijn gehandschoende handjes, dus we hebben flinke vooruitgang geboekt.
De rit met de bus verliep vlekkeloos. Ik moest twee keer overstappen en beide keren had ik net tijd genoeg om de ene bus uit te stappen en de volgende bus in te stappen.
Helaas rijden de bussen niet op mijn tijden, dus was ik ruim op tijd in het ziekenhuis. Ik was zelfs zo vroeg, dat ik nog even een broodje kroket kon eten voor ik doorliep naar de juiste afdeling.
De tandarts was erg blij met mij. Alleen niet zo met mijn ondergebit. Als die niet vastgeplakt word, wandelt hij door mijn hele mond heen. De tandarts heeft hier en daar wat aangepast en nu blijft hij veel beter zitten. Al zal ik voorlopig nog wel wat plakpul nodig hebben om hem op zijn plek te houden met eten.
Ik zag net op tijd de bus wegrijden, toen ik het ziekenhuis weer uit liep. De volgende bus ging pas over twintig minuten, dus tijd genoeg om het koud te gaan vinden buiten.
Ik kijk nog eens naar mijn voeten en ben toch erg blij dat ik mijn pantoffeltjes heb omgewisseld voor een paar schoenen.
Vanaf het station in Leeuwarden rijden twee bussen naar Dokkum. Met een tussentijdse vertrek van vijf minuten. Ik vind dat wat vreemd, maar ik kijk niet vreemd meer op van het Nederlandse openbaar vervoer.
Het begon pas vreemd te worden toen de bus aan de verkeerde kant van Leeuwarden de stad verliet . . .
Nadat we 12 dorpen doorkruist hadden, was ik nog de enige passagier in de bus. Ik ben naar de chauffeur toegelopen en heb hem eens gevraagd hoe lang het nog duurt voor we in Dokkum zouden zijn. Volgens de verkeersborden van de ANWB was het nog maar 8 kilometer , maar ik weet dat we nog heel wat dorpjes tegen gaan komen.
De chauffeur vertelde mij dat ik beter vijf minuten langer had kunnen wachten, want dan zou ik de snelbus naar Dokkum hebben kunnen nemen. Die bus rijd rechtstreeks, zonder te stoppen tussen Leeuwarden en Dokkum, naar het busstation in Dokkum. En daar doet die bus dan 20 minuten over.
De bus waar ik nu in heb gezeten, gaat in totaal 14 dorpen door, zonder mijn dorp aan te doen, ookal rijd hij daar maar op een afstand van 3 kilometer voorbij, en doet over de gehele reis 45 minuten.
Na de 14 dorpentocht, dat is weer eens wat anders dan de 11 stedentocht, kwamen we bij het busstation in Dokkum aan en zag ik net de bus wegrijden waar ik graag in had willen zitten. Die bus maakt wel een stop in mijn dorp, maar hij rijd maar eenmaal per uur.
Ik kan dus nu een klein uurtje gaan wachten op de volgende bus.
Het is op het busstation een koude bedoening. Alles is open en de busstationrestauratie is niet veel warmer te noemen. Er is wel een kachel, maar helaas is die net zo koud als een vrieskist die al 20 jaar aan staat.
Gelukkig weet ik dat er een kleine 100 meter verder een supermarkt zit. Daar is het vast warmer en ik moet toch nog wat boodschapjes hebben.
Alleen . . . Dat is een Super de Boer . . . Of moet ik zeggen: dat was een Super de Boer. Want vanaf vandaag is hij gesloten om te worden omgebouwd. En vervolgens op 22 februari weer open te gaan als een Jumbo.
Dat word dus niet warm worden in de supermarkt en geen boodschapjes halen in mijn wachttijd. Het word dus koukleumen op het busstation in Dokkum.
Had ik nu maar mijn pantoffeltjes bij me, dan kon ik die tenminste nog aan doen in de busstationrestauratie . . .
Eindelijk kwam de bus die mij naar mijn geliefde dorpje brengt. Nog even snel de buurtsuper in en dan eindelijk weer naar huis, die ik bijna 5 uur eerder had verlaten om naar het ziekenhuis in Leeuwarden te gaan. Om vervolgens daar nog geen 20 minuten in de stoel van de tandarts te zitten.
Misschien de volgende keer de auto toch maar op benzine zetten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten