Dom blondje

Het was weer eens tijd om naar de stad te gaan om boodschappen te halen. De koelkast, vriezer en andere kasten begonnen behoorlijk leeg te raken.

Met een kar vol aan etenswaar en dranken kwam ik bij de kassa aan. Nadat ik de boodschappen uit de, toch wel enigszins overvolle, kar op de band had uitgestald, kreeg ik van de caissière te horen dat pinnen niet mogelijk was. Ze hadden bij alle kassa’s last van een pinstoring. Ik keek in mijn portemonnee en zag dat er wel wat in zat. Met de mededeling aan de caissière dat ze niet boven de € 70,00 uit mocht komen, mocht ze gaan beginnen met scannen.

En dankzij de lege flessenbon bleef ik er ook net onder. Maar nu was wel al mijn contante geld op en dat is niet handig. Op de terugweg zou ik langs zo’n flappentapper komen en was van plan om daar even te stoppen om vers contant geld te voeren aan mijn portemonnee.

Bij de geldautomaat stonden al een paar mensen te wachten, maar er stond niemand voor het apparaat zelf. Vlak naast het pand stond een geldwagen. Het was mij wel duidelijk, het geldspugend monster werd gevoerd.

Des te beter, dan zou ik mijn kapitaal er in één keer er vanaf kunnen halen.

De mensen die al stonden te wachten gaven het al snel op en al snel was ik de eerste in rij om te mogen pinnen. Na mij kwamen nog een aantal mensen, sommigen hadden het geduld om te wachten, sommigen niet en gingen gelijk weer weg.

En één van de mensen die na mij aankwamen, was een leuk blond vrouwtje. Ze leek me rond de dertig jaar oud, zonder make-up zou ik er waarschijnlijk twintig jaar bij optellen.

Zij liep in één keer door naar de ‘bank-in-de-muur’ en wilde haar pas er induwen. Andere mensen waarschuwden haar dat hij buiten gebruik is, omdat het apparaat werd bijgevuld. Nadat het haar ongeveer een keer of vijf was uitgelegd, begon ze te begrijpen dat het apparaat het niet deed en dat ze moest wachten. En als het apparaat het weer zou doen, zij niet de eerste was die zou mogen pinnen.

Het duurde nog geen vijftien minuten toen het schermpje veranderde en aangaf dat hij weer gebruikt kon worden. Ik stak mijn pasje erin en die werd gelijk weer uitgespuugd. Het schermpje veranderde weer naar zijn vorige stand: Tijdelijk buiten gebruik.

Ik pakte mijn pasje, draaide mij om en vertelde de mensen achter mij dat het apparaat weer tijdelijk buiten gebruik was. Niemand was er blij mee, op één persoon na.

Het blonde vrouwtje deed een paar stappen naar voren en wilde haar pas erin duwen.

“Ik ben nu aan de beurt. Toch?” zei ze.

“Ja, hoor.” zei ik, “U mag van mij uw gang gaan.”

Maar het apparaat weigerde haar pasje. En na vijf keer proberen bleef het apparaat nog steeds haar pasje weigeren.

“Oh . . .  Hij is tijdelijk buiten gebruik, zie ik hier staan.”

“Echt waar?” vroeg ik met gespeelde verbazing, “Vandaar dat ik geen geld kreeg.”

“Hij doet het nu dus niet?” vroeg het blonde vrouwtje verbaasd.

“Ik denk het wel, maar misschien gebruikt u een pasje van een andere bank en wil hij daarom uw pasje niet accepteren.”
“Oh . . . Dat kan . . . Ik heb een andere bank.”
Om niet in lachen uit te barsten, keek ik vlug de andere kant op.

“Maar . . .”ging het blonde vrouwtje verder, “Andere keren kreeg ik wel gewoon mijn geld hier uit het apparaat.”

“Dat meent u niet.” zei ik, “En werd uw geld van uw rekening afgeschreven?”
“Ik heb geen idee. Duurt zoiets lang?”

“Nee, dat valt wel mee. Gemiddeld drie tot zeven werkdagen, maar als de batterijen leeg zijn, kan het ook wel drie maanden duren.”
“Dan mag ik voortaan wel opletten.”
“Dat moet u zeker doen.”

Inmiddels veranderde het schermpje weer, de flappentapper kon weer gebruikt worden. Ik pakte mijn pasje en stopte die in het apparaat. Na de benodigde toetsen te hebben ingedrukt, kwam mijn opgevraagde kapitaal uit de sleuf.

Ik liet het geld aan de blonde vrouw zien.

“Kijk. Ik zit bij dezelfde bank en ik krijg mijn geld wel.”

“Ik denk dat ik maar op zoek ga naar een geldautomaat van mijn eigen bank. Al snap ik er niets van, andere keren kreeg ik toch echt wel mijn geld uit deze.”

De blonde vrouw stapte op haar fiets en reed weg.