Boodschappen doen

Iedereen doet wel eens boodschappen. De meeste mensen vinden het niet echt een hobby. Ik heb er niet echt een hekel aan, maar om het nu een hobby te noemen is wat overdreven. Ik krijg pas een hekel aan boodschappen doen als ik in de buurt van de kassa kom en een lange rij zie staan. Maar voor je daar bent, zijn er al vele hindernissen te nemen.

Het winkelwagentje
Je komt de winkel binnen en je pakt een muntje voor je winkelwagentje. Als je mazzel hebt, werkt het in één keer en kan je de winkelwagen leeg gaan halen van spullen die de vorige gebruiker erin heeft laten liggen. Verkreukelde boodschappenbriefjes, afgetrokken groentebladeren, oude inhoud van hun boodschappen tas . . .
Gewoon dingen waarvan de meeste mensen niet nodig vinden om het in een prullenbak te gooien, omdat het winkelwagentje toch niet van hun is. Ze vergeten dat de spullen die ze achterlaten wel van hun is.

En je moet ze eens horen als ze zelf een winkelwagentje vinden met troep erin. Ze spreken gelijk van asociaal gedrag enzo. Maar als ze klaar zijn met winkelen, laten ze er net zoveel bende, soms zelfs nog meer, in het winkelwagentje achter.

Het poortje
Daarna mag je zo’n mooi poortje door. Het poortje is bedoeld voor éénrichtingsverkeer, maar er zijn slimmeriken die denken dat ze ook de andere kant weer uitkunnen. Dus als jij in de buurt van zo’n poortje komt en hij gaat automatisch open, dan moet je niet vreemd opkijken als je opzij word geduwd door iemand die achter in de winkel bedacht dat hij/zij een winkelwagen is vergeten.

De gangpaden
Maar het is je gelukt om in de winkel te komen. De gangpaden zijn niet zo breed, maar wel breed genoeg om elkaar met winkelwagen te kunnen passeren.

Sommige mensen, het zal u verbazen hoeveel het er zijn, denken dat ze de enige klant in de winkel zijn. Ze houden de winkelwagen in één hand vast en bukken dan om iets onder uit een stelling te pakken. Automatisch gaat het winkelwagentje dwars over het pad. De persoon twijfelt nog even of hij/zij nu product X of product Y zal nemen. Product X is van het bekende merk, product Y is van het huismerk en stukken goedkoper. En ondertussen word de file in het gangpad maar steeds langer.

Als er iemand met lef in de rij staat en er iets van durft te zeggen, word er een blik toegeworpen die duidelijk moet maken dat de persoon die niet kan kiezen, het niet met de klager eens is. En zal dus ook geen enkele actie ondernemen om ruimte te maken.

De kinderwagen
Om de één of andere reden is er bij de vriesruimte altijd meer ruimte. Ik heb nooit gesnapt waarom dat is, maar het zal wel ergens voor dienen. In ieder geval niet voor de vrouwen die met een kinderwagen lopen. Die denken dat ze altijd voorrang hebben en nooit voor een simpele ziel met winkelwagen opzij hoeven te gaan. Als zij toevallig midden in een gangpad lopen, waar je elkaar net kan passeren, dan gaan ze er van uit dat jij teruggaat het gangpad weer uit, zodat zij gewoon door kunnen lopen. Als je het niet doet, kijk dan niet in hun ogen, want als blikken konden doden . . .

De aanbiedingen
Het “aanbiedingeneiland” is ook een mooie uitvinding. Alle aanbiedingen bij elkaar, een drukte van jewelste dus. Iedereen pakt wel wat omdat het goedkoop is, maar als het in de winkelwagen ligt hebben ze het eigenlijk niet nodig, dus zetten ze het terug op het “aanbiedingeneiland”. Alleen kijken ze niet waar ze het weer neerzetten, dus word het een puinhoop tot en met. Een winkelmedewerker zou er een dagtaak aan hebben om het netjes te houden.

Over aanbiedingen gesproken . . . Als je wel echt iets wilt hebben, is het altijd op. Bij navraag blijkt dat het pas volgende week geleverd kan worden en dan is de aanbieding al afgelopen.

De kassa
En dan, als je door de jungle van winkelwagentjes in de winkel hebt geworsteld, kom je in de file voor de kassa. Eindeloos wachten omdat de mensen die geholpen worden door de caissière opeens geen haast meer hebben.

Eerst proberen ze met contant geld te betalen, maar nadat alle briefjes van vijf en alle muntjes uitgestald op de band van de kassa ligt, blijkt dat ze net tien cent te kort komen. Vragend kijken ze de caissière aan, maar die is onverbiddelijk. Het bedrag wat de kassa aangeeft moet betaald worden, en geen tien cent minder. Dus worden alle briefjes en muntjes één voor één weer van de band opgeraapt.

Daarna voelen ze nog een keer extra in hun zakken, de dames doen dat doorgaans in hun tas, en hebben ze opeens een briefje van tweehonderd euro in hun handen. De caissière schud haar hoofd en wijst op het stickertje dat aangeeft dat zulke briefjes niet worden aangenomen.

Beteuterd ruimt de klant langzaam het briefje van tweehonderd weer op. En dan op zoek naar het bankpasje. Nadat de klant het bankpasje er drie keer verkeerd door de machine heeft gehaald, wijst de caissière de klant op de fout. Met een beetje geluk staat er genoeg geld op de rekening en kan de klant zo betalen, maar met een beetje pech . . .

Zo gaat de file voor de kassa langzaam vooruit. Als je bijna aan de beurt bent, je hebt nog maar vijf klanten voor je, kom je de dame met de kinderwagen weer tegen. Zonder op of om te kijken duwt ze je winkelwagen opzij en staat zij op jouw plek. Als je er iets van durft te zeggen, kijken ze je boos aan en zegt: “Jah, sorry, maar heb haast, want de kleine moet een schone luier.”
Zo beleefd als je bent, laat je het maar zo. Zoveel spullen heeft ze toch niet. Maar als zij aan de beurt is bij de kassa, komen uit alle gaten en hoeken allerlei boodschappen tevoorschijn en wat er dan op de band bij de kassa ligt, is meer als wat in een normale winkelwagen past. Maar goed, je veranderd er niets meer aan.

Eindelijk kan jij je spullen op de band van de kassa leggen. Je pakt iets uit je winkelwagen en legt het op de band neer.
“Sorry, meneer/mevrouw, ik ga sluiten, mijn collega zal u verder helpen.”
Je kijkt eens in de rondte en ziet dat alle kassa’s in gebruik zijn met elk een file van vijftien winkelwagens.
“Welke collega?” vraagt u onwetend.
“Alle andere kassa’s zijn open, mijn lunchpauze begint nu.”
Moedeloos pakt u het op de band geplaatste item weer op en doet hem in de winkelwagen. De klanten achter u hebben alles gehoord en staan inmiddels al in andere rijen verdeeld opgesteld. Er zit niets anders op om achter de laatste te gaan staan en weer wachten tot u aan de beurt bent.

Natuurlijk, dit komt niet elke dag voor en zeker niet in deze vorm, maar u zal uw dag niet hebben . . .

Hoe ik mijn boodschappen doe ??

Als er troep in de winkelwagen ligt, laat ik het lekker liggen. Het zal mij een worst zijn . . .

Als er een klant van de verkeerde kant het poortje door wilt? Heeftie mooi pech, want hij komt zeker klem te zitten tussen mijn winkelwagen en het poortje en de enige kant die hij op kan is achteruit. Mijn winkelwagen kent geen achteruit . . .

Als iemand een winkelwagen dwars in het gangpad zet??? Wel of niet vasthoudend, de persoon kan er zeker van zijn dat als hij/zij dat doet, ik gewoon doorloop, ongeacht of ik hun winkelwagen de hele winkel door meeneem . . .

De dame met de kinderwagen?? Na twee aanrijdingen met mijn winkelwagen, die overigens geen schade oploopt daardoor, gaan ze wel voor je aan de kanten. Helemaal als je lacht bij de aanrijdingen . . .

De “aanbiedingeneiland” ontwijk ik met een wijde boog. De aanbiedingen heb ik zelden nodig en als dat wel zo is, zijn ze toch op . . .

Tja, aan de rij bij de kassa kan je weinig doen.

Als de dame met de kinderwagen bij mij voordringt, duw ik elke 30 seconden ‘per ongeluk’ de winkelwagen tegen haar hielen aan. Als ze boos omkijkt, of zelfs het lef heeft om er iets van te zeggen, dan vertel ik haar dat ik wel de beleefdheid heb om niet voor te dringen.

Caissières van tegenwoordig zijn niet zo snel meer. Maar als het mij te lang duurt, of ze durven vlak voor mijn neus de kassa te sluiten, laat ik de winkelwagen staan en loop de winkel uit. Ik waarschuw wel de caissière dat ze de winkelwagen moet leegruimen, want diepvriesspullen kunnen geen uren buiten de vriezer.

Ik zeg dat ook als ik geen diepvriesspullen heb.

Ik moet zeggen . . . op deze manier is boodschappen doen veel leuker geworden.