Gistermiddag begon mijn telefoon te rinkelen. Ik keek op de display en zag dat het mijn ouders waren.
Nou ja . . . Niet allebei, maar één van de twee zeker.
De gezondheid van mijn vader word wat minder. Is ook niet zo vreemd, over een kleine 3 weken word hij 83.
Sinds een paar maanden is hartfalen geconstateerd bij hem en ze zijn nog bezig met de fijnafstelling van de medicijnen.
Normaal gesproken belt mijn vader op zondagmorgen tussen 9.30 en 10.00 uur. Dat er dan op zaterdagmiddag uit die hoek word gebeld, is toch wel schrikken dan. En ik neem dan ook snel op.
“Ja, met je pa. Je moeder tracht je te bellen, maar je was niet thuis.”
“Ik was wel thuis, maar was bezig. Ik stond boven op een steiger.”
“Oké. Maar daar ben je nu klaar mee?”
“Ja, ik kan vanaf de steiger niet bij de telefoon.”
“Dus je hebt nu tijd om met je moeder te spreken?”
“Dus je hebt nu tijd om met je moeder te spreken?”
“Ja, dat heb ik.”
En gelijk verbreek ik de verbinding.
Binnen een minuut gaat de telefoon weer over en ik neem met een grote glimlach op.
“Waarom verbrak jij nou de verbinding?” vroeg mijn vader.
“Omdat moeders mij wilde bellen en dat gaat niet als ik al in gesprek ben met iemand.”
“Ojah . . . daar had ik niet aan gedacht.” zei mijn vader met een lach.
“Ojah . . . daar had ik niet aan gedacht.” zei mijn vader met een lach.
En weer werd de verbinding verbroken, alleen nu deed mijn vader het.
Na één minuut ging nog steeds de telefoon niet over.
Na twee minuten ging nog steeds de telefoon niet over.
Na vijf minuten was de telefoon nog steeds stil.
Na tien minuten vond ik dat de telefoon wel geslaagd was voor zijn zwijgzaamheidexamen.
Na exact dertien minuten gaat mijn telefoon over.
“Met je moeder.”
“Moeders. Koffie op?”
“Moeders. Koffie op?”
Ik ken mijn moeder langer dan vandaag. Het was nu hun dagelijkse middagkoffiepauze. En ik weet ook dat mijn moeder me dan niet belt, ze geniet dan even volop van haar bakkie leut.
“Ja. Maar jij moet je vader niet op vreemde ideeën brengen.”
“Ik kan er niks aan doen, ik ben erfelijk belast.”
“Dat is waar. Maar waar ik je even voor bel . . .”
Zoals ik net al schreef word mijn vader binnenkort 83. Het zou wel eens zijn laatste verjaardag kunnen zijn, maar als de medicijnen goed zijn afgesteld en mijn vader zich aan een aantal regels houd, wat hij ongetwijfeld niet zal doen, kan hij ook nog enkele jaren mee.
Een paar weken geleden kreeg ik het idee om te proberen om met zijn verjaardag de hele familie bij elkaar te krijgen. Zijn 3 kinderen, met aanhang, zijn 3 kleinkinderen, ook met aanhang, en zijn 2 achterkleinkinderen, de 3e word in mei verwacht. In totaal zijn we met 15 mensen en een ongeborene.
Het is een heel karwei om iedereen bij elkaar te krijgen. Iedereen heeft zijn werk en bezigheden en dan woont mijn broer ook nog in Frankrijk en heeft hij, samen met zijn vrouw, een café/brasserie.
Met wat puzzelwerk en verschuiven van afspraken is het toch gelukt. De zondag na mijn vader zijn verjaardag komen we allemaal bij elkaar. Niet voor een hele dag, want dat is veel te veel voor mijn vader. Maar aan het eind van de middag komen we bij elkaar in een café/restaurant en daar gaan we uitgebreid zitten tafelen. Daarna gaat iedereen weer weg. Al blijven mijn broer, zijn vrouw en ik bij mijn ouders slapen.
Er is voor een café/restaurant gekozen omdat het huis van mijn ouders te klein is voor zoveel mensen. En we willen niet dat moeders de hele dag in de keuken bezig is om eten te maken en drinken te pakken. Ook zij moet er van genieten.
De kinderen en kleinkinderen betalen alles, maar moeders mag bepalen waar we heen gaan. En daarvoor belde zij mij.
“Dat zijn een paar mogelijkheden waar we heen kunnen gaan.”
“Ik zal er van de week achteraan gaan.”
“En ik moet van je vader zeggen dat hij je morgen niet belt, want hij heeft je nu al gesproken.”
Ik dacht even terug aan het gesprekje dat mijn vader en ik een klein uurtje geleden hadden en ik kwam tot de conclusie dat het gesprek niet veel was. Maar goed, mijn vader is niet verplicht om te bellen.
“Ik zal er van de week achteraan gaan.”
“En ik moet van je vader zeggen dat hij je morgen niet belt, want hij heeft je nu al gesproken.”
Ik dacht even terug aan het gesprekje dat mijn vader en ik een klein uurtje geleden hadden en ik kwam tot de conclusie dat het gesprek niet veel was. Maar goed, mijn vader is niet verplicht om te bellen.
De enige dag dat ik van mezelf mag uitslapen is zondag. Tot mijn vader belt. En het kost mij moeite genoeg om zolang in bed te blijven liggen. Gelukkig helpen mijn dieren daar mee. Ze zijn zo vriendelijk om dan bij mij op bed te komen, dat is ook de enige keer dat het mag, om de kriebels die ik geef te ontvangen.
Ik kreeg vanmorgen dan ook niet de kans om mijn bed te verlaten voor ik de kriebels heb uitgedeeld. Maar ik was het op een gegeven ogenblik zat in bed en wilde opstaan.
De telefoon ging en ik zag op de wekker, die vlak naast de telefoon staat, dat het net half tien was geweest. Op het display verscheen “Pa & Moe”.
“Ik bel je even om te zeggen dat ik er aan gedacht heb om je niet te bellen.”
En gelijk word de verbinding weer verbroken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten