Grytsje

Er is veel veranderd hier.

Niet alleen is mijn speelruimte een grote puinzooi, de huiskamer is ook veranderd. Er staat nu een bankje in de huiskamer. Ik ben daar erg blij mee. Niet dat ik er op ga liggen slapen, maar hij is zo fijn om mijn nageltjes aan te slijpen. Voelt veel prettiger aan mijn nageltjes dan een stuk hout.

Maar het schijnt niet te mogen, want elke keer als ik het doe, krijg ik een bal naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig mijlenver naast, maar ik schrik er elke keer toch weer erg van. Nu heb ik steeds minder zin om mijn nageltjes aan de bank te slijpen, want stel je eens voor dat die bal wel raak is . . .

Maar dat wilde ik eigenlijk niet vertellen, ik wilde het over Grytsje hebben.

De dame word al oud en wil helemaal niet meer spelen. Elke keer als ik met Grytsje wil spelen, duikt ze weg en begint ze te blazen tegen me. Ik snap daar niets van, want ik ben toch lief?

En als Grytsje begint te blazen, geeft dat mensgeval, die hier de baas blijkt te zijn, gelijk een brul. Ik neem dan maar het zekere voor het onzekere en vlucht mijn speelruimte in. Maar daar zijn alle verstopplekjes weg. Er zijn wel weer nieuwe, maar die weet ik nog niet blindelings te vinden en ze veranderen ook nog eens elke dag.

Maar de laatste week kan ik Grytsje niet meer zoveel plagen . . . ik bedoel, uitnodigen tot spelen.

Sinds dat bankje in de huiskamer staat, is mijn bankkussen, die op de grond ligt en voorheen van Mikey was, verplaatst. En Grytsje heeft die zich toegeëigend. Ik liet haar even haar gang gaan, ik heb lekkere plekjes genoeg, maar zo af en toe wil ik er toch wel graag even liggen. Al is het maar om Grytsje te plagen . . . ehhhhh . . . om te weten hoe lekker dat kussen ligt.

Maar ik durf dat niet meer. Niet omdat Grytsje mij daar wegjaagt, dat lukt haar niet meer door haar leeftijd, en ook niet omdat dat mensgeval een brul geeft. Nee, dat komt door Mikey, die snerthond!

Mikey gaat steeds vaker bij Grytsje op dat heerlijke kussen liggen. Hij kruipt dan helemaal tegen Grytsje aan. Als Mikey daar alleen ligt, heb ik hem binnen no-time daar weg. Maar als Grytsje er ook bij ligt, word Mikey boos als ik ook op dat kussen wil. Mikey trekt zijn lip omhoog en begint te grommen. Een enkele keer staan zelfs zijn haren op zijn rug overeind. En één keer kwam hij kwaad overeind en kwam achter mij aangerend. En dat was zeker niet om te spelen !!

Kijk . . . Als ik het echt wil, kan ik Mikey wel aan. Ik hoef hem maar diep in zijn ogen te kijken en hij gaat voor mij aan de kanten. Maar nu had Mikey mij overrompeld en daar ben ik echt wel van geschrokken. Zo ken ik Mikey helemaal niet.

En ik wil Mikey helemaal niet boos maken, want wie moet ik anders meppen . . . kopjes geven?

Ik heb ook een nieuwe hobby. Als Mikey door het hondenluik, volgens dat mensfiguur is het een kattenluik, maar ik zie er geen kat door naar buiten en binnen gaan, naar buiten is, ga ik binnen wachten tot hij weer naar binnen wil. En zodra Mikey zijn snoet door het hondenluik naar binnen steekt, geef ik een paar flinke meppen op het luikje. Zo hard als ik maar kan. Dan zie ik dat Mikey zijn snuit weer snel terugtrekken en dan maak ik een paar vreugdesprongetjes. Ik kan dat blijven doen.

Maar ik ben niet wreed, na een minuut of 10 stop ik er mee, dan mag Mikey weer naar binnen en zodra hij binnen is, tracht ik hem een paar kopjes te geven. Helaas lukt dat zelden, want Mikey rent hard weg van mij. Ik snap daar niets van, het is toch een leuk spelletje? Helemaal als het regent . . .

Zo . . . dit was het eerste ‘nieuwe’ schrijfsel van mij, na al die herhalingen. Vind het leuk om weer eens met mijn voorpootjes op het toetsenbord te meppen. Het is weer eens wat anders dan op Mikey meppen.

Zodra ik weer wat beleef, of anderszins iets te melden heb, zal ik weer van mij laten horen.

Tot schrijfs !!