Het was een heerlijke vakantie op Aruba. Het is een mooi eiland, die veel groener is als dat men zou verwachten. Er zijn veel mooie stranden en je waant je soms op een bountyeiland.
Palmbomen, strand, cocktailtje, hangmatje…
Op Aruba hebben we ook onze PADI gehaald. We mogen nu met flessen op onze rug onderwater vertoeven. Het is een geweldige ervaring. We zijn eens met een boot de oceaan op gegaan en hebben mijlen ver uit de kust gedoken. Mooie koralen gezien, al zou je dat niet verwachten bij Aruba. En we hebben tussen de dolfijnen gedoken. Wat zijn dat toch prachtige beesten.
Maar na een maand genieten moest ik weer naar huis. Ik had de mazzel dat op de dag dat ik naar huis ging, de nieuwe terminal op het vliegveld officieel werd geopend. Ze hebben nu ook van die slurven dat je vanuit de terminal zo het vliegtuig in loopt. Net als op Schiphol. Dus niet meer dat warme platform op om in het vliegtuig te komen. M was vast blij dat ik weer ging, want ze bracht me er erg vroeg heen, dus moest ik me daar maar wat langer vermaken. Door de officiële opening was het erg druk in de hal, dus maar snel de douane door en daar maar de winkeltjes bekijken. Na het inchecken de roltrap op naar boven. En met mijn geluk… geen winkel te bekennen. Wel waar ze moeten komen, de muren stonden er al, maar er was nog geen winkelier die zijn winkel had ingericht. Zelfs geen blikje fris was er te koop. Ik heb daar dus anderhalf uur alleen maar rondgelopen, want stoelen waren er ook nog niet.
Eindelijk begon het boarden en kon ik gaan zitten in het vliegtuig. Het gatenummer werd omgeroepen en ik was natuurlijk helemaal aan de andere kant van het pand. Dus nog één keer een wandeling en dan zo’n slurf door. Niet die zinderende warmte meer in, die op zo’n platform is. Maar na de laatste slurf, was ik nog steeds niet bij mijn gate. Toen ik bij mijn gate aankwam, zag ik een paar deuren en er achter een trap naar beneden. Dus toch die zinderende hitte in.
Onder aan de trap stond een klein, tweemotorig vliegtuigje. Er konden achttien passagiers in. Ik stapte het vliegtuigje in en zocht mijn stoelnummer. Ik kon de helft van mijn stoel vinden. De andere helft werd door een dikke Amerikaan in beslag genomen die naast mij zat. Zowel hij als ik konden geen veiligheidsgordel om. Ik meldde dit aan de stewardess en zij haalde alleen haar schouders op. De vlucht verliep gelukkig vlot, sneller dan op de heenweg, want twintig minuten later stapte ik op Curaçao weer uit het vliegtuigje. Omdat ik nu wist waar de transferbalie was, had ik al snel mijn transferticket te pakken. Ik had nog een vol uur over en hier was wel eten en drinken te koop.
Na een uur, had ik nog steeds een uur om eten en drinken te kopen, want dat bandje draaide nog steeds dat mijn vlucht door technische problemen vertraging had. En na nog een uur, had ik nog steeds een uur de tijd om… En een uur later had ik nog steeds de tijd… De totale vertraging werd ongeveer zeven uur. Op het moment dat ik in Miami landde met het vliegtuig, steeg het vliegtuig, wat ik moest hebben naar Nederland, net op. Ik kon nog net even zwaaien.
Tja, de aansluitende vlucht gemist en de volgende gaat pas over vierentwintig uur. We waren met ongeveer tien personen die de vlucht gemist hadden. De ALM, het maakt mij niet uit welke, is dan verplicht om voor ons een overnachting te bezorgen, compleet met diner, ontbijt en lunch. We werden in een busje geladen en we reden Miami in. Helaas was het al donker, anders had ik het misschien nog mooi kunnen vinden. Bij een hotel werden we gedropt en als een tamme kudde dieren liepen we naar binnen. Achter de balie stond een breed lachende receptionist.
“So… You’re flying with the Altijd Laat Maatschappij.” zei de receptionist tegen ons.
De hele groep begon te lachen, want een Amerikaan Nederlands horen praten, blijft een gek gehoor. En hij had nog gelijk ook. We kregen allemaal een kamer en een paar tegoedbonnen. De man begon uit te leggen dat het hotel zelf geen restaurant had, dus mochten we met de tegoedbonnen naar het hotel aan de overkant van de straat om te eten. Hij vertelde alleen niet dat de straat twee keer acht rijstroken breed was. En dat het een erge drukke straat is. Het ontbijt was wel bij ons in het hotel.
Maar eerst maar even naar de kamer, de rugzak neerpoten en even douchen. Daarna maar naar de overkant om te eten. In het andere hotel aangekomen, was er een speciale plek voor eters met tegoedbonnen. We konden kiezen uit pizza, waar gewoon een straal vet uit liep, of broodjes die er al een hele tijd lagen en waar het vet vanuit de pizza ingelopen was, want de broodjes lagen precies onder de pizza’s. Nog voor ik een hap had genomen, had ik al genoeg gegeten eigenlijk. Dus dan maar terug naar ons eigen hotel. Weer die drukke straat over. Gelukkig had ik nog koekjes in mijn rugzak, dus had iets te knabbelen. Beneden in het hotel maar een fles cola gekocht. Heerlijk op bed naar de tv gekeken, reclame met een film tussendoor. Rond middernacht ben ik maar gaan slapen.
De volgende morgen met volle moed naar beneden en aan het ontbijt. Het ontbijt was zeer ruim van opzet. Er waren wel vijf verschillende soorten koffie, jus ‘d orange en donuts. Koffie lust ik helaas niet, jus ‘d orange was op en de dozen waar de donuts in hadden gezeten, waren leeg. Gelukkig had ik niet alle koekjes opgegeten en een beetje cola was er ook nog. Een vreemd ontbijt en niet echt smakelijk, maar iets in je buik hebben is ook wel lekker.
Nu was er daglicht, dus naar buiten, kijken of je iets van Miami kon zien. We zaten in een buurt waar alleen maar hotels stonden en geen winkels waren. Zin om een bus te nemen had ik niet, want om drie uur zouden we naar het vliegveld gebracht worden. Dan maar terug naar de kamer en je daar maar vermaken. Vanaf twaalf uur kon je gaan lunchen in het hotel aan de overkant. Ik was blij dat het twaalf uur was, want ik had nu toch echt wel honger gekregen. Dus de drukke straat maar weer over en het hotel in. Je kon zien dat niemand het eten iets vond, want alles lag nog net zo en de pizza’s gaven nog steeds hun overtollige vet aan de broodjes die eronder lagen. Ik ben teruggelopen naar het hotel en vroeg aan de receptionist of ik al naar het vliegveld gebracht kon worden. Hij keek mij verbaasd aan en zei dat het nogal vroeg was, maar mogelijk was het. Een half uur later was ik op het vliegveld. Ik zag op een scherm dat het inchecken om drie uur begon. Het was nog maar net één uur, dus tijd zat om te lunchen. Voldoende restaurants op het vliegveld, alleen niet toegankelijk voor mij. Alleen op vertoon van een instapkaart kon je daar eten. Helaas, het inchecken zou nog twee uur duren en zolang wil ik niet wachten. Uiteindelijk bij een Mac Donalds mijn lunch genuttigd. Oké, er zijn betere manieren voor je lunch, maar als je de vorige ochtend voor het laatst echt wat gegeten had, smaakt Mac Donalds ook niet verkeerd. Het voordeel was dat je maar één keer drank kocht en zelf zovaak bij mocht pakken als je maar wilde. En ik ben een natnek…..
Maar na een uur had ik het vliegveld wel gezien en ben toen naar de incheckbalie gelopen. Heb mijn rugzak op de grond gelegd en ben erbij gaan liggen. Hoofd op de rugzak, pocketboek in de hand en lezen maar. Het idee dat ik als eerste incheckte was wel een leuk idee, want meestal heb ik niet zo’n haast en check ik als laatste in, want ik hou niet van lange rijen voor me. Nu werd de rij achter mij steeds langer. Om klokslag drie uur kwamen de dames die de incheckbalies moeten bemannen. Het waren Nederlandse dames en ze waren druk aan het kwekken. Zo hoorde ik ze zeggen dat er meer passagiers waren dan stoelen in het vliegtuig en dan waren de tien passagiers die gisteren waren gestrand, waaronder ik dus, nog niet meegerekend. Voor het eerst in mijn leven dat ik vroeg incheck en dan nog mazzel heb ook…
De reis verliep verder heel vlot, behalve dan dat we een uur moesten wachten voor we op mochten stijgen, het was erg druk op de start en landingsbaan. Toen ik op Schiphol landde, was dat ruim vijfentwintig uur later dan gepland.
Mijn broer, die in Frankrijk woont, was toevallig in Nederland en kwam mij ophalen. Voor de tweede keer, want een avond ervoor was hij er ook al. Hij had mijn hond meegenomen, misschien was mijn broer bang dat hij mij niet meer zou herkennen. En inderdaad, mijn hond zag mij veel eerder dan mijn broer en zag mijn broer dus als een vlaggetje aan de riem bungelen toen mijn hond naar mij toe rende.
Het was een heerlijke vakantie, veel gezien, veel genoten en veel vertraging. Daarna was het dus duidelijk: alles wat mis ging met reizen, is mijn schuld. En daar is nog steeds niks aan veranderd. Als ik nu ergens heen ga, weet ik alleen hoe laat ik wegga, weet nooit hoe laat ik aankom. Het kan zomaar een dag later zijn….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten