Vliegen naar Aruba



Reizen is leuk. Ik heb dan ook al heel veel gezien van de wereld. Samen met mijn ex-vriendin M, hebben we heel veel landen bezocht. Vanaf de eerste keer dat wij samen gingen reizen, liep er altijd van alles fout. In het begin werden we er wel eens boos om, maar al snel begonnen we thuis al te bedenken wat er deze keer fout zou kunnen gaan tijdens een reis. En zelden hadden we het goed. Het was gewoon een gegeven feit geworden, als wij gaan reizen, weten we alleen wanneer en hoe laat we weggaan. Nooit wanneer en hoe laat we aankomen op de bestemming. We waren ‘backpackers’ en dat gaf ons veel vrijheid. Vrijheid die we ook nodig hadden, gezien onze manier van reizen.

We dachten altijd dat het ‘onze’ manier van reizen was. Als wij in het buitenland mensen leerden kennen en zij reisden een dagje met ons mee, dan gingen ze spontaan de volgende dag de andere kant op als wij. We raakten er al aan gewend. Als er een reis alles goed verliep, wat een zeldzaamheid was, waren wij erg verbaasd. Iets wat niemand begreep. Maar niemand kon bevroeden dat die manier van reizen aan mij lag en niet aan Marjan.

M is een A-verpleegkundige. Ze kreeg een keer de mogelijkheid om een half jaar op Aruba te gaan werken. Tja, zo’n kans laat je niet lopen. Ongeveer halverwege zou ik een maand die kant op gaan. M zou dan proberen zoveel mogelijk vrij te zijn. Maar drie weken voor ik weg zou gaan om M te bezoeken, werd haar neefje ernstig ziek. Zo ziek zelfs dat hij het waarschijnlijk niet zou overleven. M kwam dus hals over kop naar huis. Gelukkig knapte het ventje weer helemaal op. Hij was nog weliswaar niet helemaal beter op de dag dat ik zou vertrekken naar Aruba. Maar we besloten om dat toch maar door te laten gaan en M boekte ook een vlucht op dezelfde dag dat ik zou gaan. We konden alleen niet samen vliegen. Ik vloog met Martinair naar Miami, daarna met de ALM naar Curaçao en met de ALM van Curaçao naar Aruba. Marjan vloog met de KLM rechtstreeks naar Aruba. Mijn reis was een heel stuk goedkoper, het scheelde bijna de helft aan prijs. Dat de reis niet goed verliep, was wel te verwachten, maar dat het honderd procent aan mij zou liggen, had niemand verwacht.

Mijn reis begon ruim vijf uur eerder als die van M.
M zou mij naar Schiphol brengen en ik zou ongeveer een uur eerder op Aruba landen als Marjan. In de wachtende tijd zou ik vast een auto gaan huren voor een maand. M had berekend dat het goedkoper was dan samen een maand met het openbaar vervoer rond te reizen. Het paste allemaal heel leuk in elkaar.

Mijn reis liep perfect. Tot aan Miami. Omdat ik daar bij de ALM moest inchecken voor de vlucht naar Curaçao en met dezelfde maatschappij zou doorvliegen naar Aruba, wilde de medewerkster alvast voor beide vluchten een instapkaart regelen. Heel lief, natuurlijk. De vlucht van Miami was geen probleem, maar de daarop volgende vlucht wel. Ik stond daar niet op de passagierslijst. Heel vreemd, want de ticket had ik wel. Die dame begreep er ook niets van en ging informeren. Wat blijkt nu… Ik vlieg met de ALM, Antilliaanse Luchtvaart Maatschappij, van Miami naar Curaçao en met de ALM, Arubaanse Luchtvaart Maatschappij, van Curaçao naar Aruba. Heerlijk die afkortingen. Maar goed, het was opgelost waarom ik niet op de passagierslijst stond. De ticket die ze er alvast uitgehaald had, werd weer teruggeniet en ik kreeg excuses te horen. Ik kon inchecken en de we vertrokken op tijd richting Curaçao.

We landen ook nog eens netjes op tijd op Curaçao. Je stapt midden op het vliegveld uit en je mag naar de terminal lopen. Je bent niks gewend, dus je zweet gelijk heerlijk. Bij binnenkomst zie je gelijk een balie en ik daarheen gelopen. Ik had zelfs een keuze uit twee balies. Zowel links als rechts was er één. Ik liep er op goed geluk naar één toe en vroeg waar ik een transferticket kon halen naar Aruba.

“U gaat de douane door, dan de tweede gang links en de laatste deur aan uw rechterhand, meneer.”

Ik bedankte de man vriendelijk en liep met de meute mee naar de douane. Daar moet je zo’n pootje door, nadat je de zakken van je broek hebt leeggehaald. Bij mij gaat dat ding natuurlijk loeien. Nee, kwam niet door de piercings, want die had ik toen nog niet. Het kwam door mijn bergschoenen, daar zat veel ijzer in verwerkt. Maar nog voor ik daar wat over kon zeggen, hoorde ik…

“Zakken leegmaken en opnieuw door het poortje.” zei een douanebeambte zonder op te kijken.

Ik ben een goede burger, dus deed ik net alsof ik weer mijn zakken leegmaakte en liep weer door het poortje. Tja, het kon niet anders, hij begon weer te loeien.

“Zakken leegmaken en opnieuw door het poortje.”

Hmzzz, dat had ik al eens eerder gehoord. Maar goed, ik ga nog wel een keer als hij dat zo graag wilt. Pas na de vijftiende keer keek hij een keer op en zag dat steeds dezelfde door het poortje liep en dat de rij daarachter gigantisch lang was. Ik mocht doorlopen van hem.

Daarna op zoek naar de bewuste deur aan mijn rechterhand, daar achter in die gang. Ik vond hem in één keer en klopte op de deur. Ik hoorde niets, dus heel voorzichtig de deur geopend en wat zag ik?? Een lege kantoorruimte. Hier was het dus niet. Ik ben terug de terminal in gelopen en heb iemand in een mooi apepakkie aangesproken. Hij verwees mij terug naar de plek waar ik de terminal was binnengekomen en daar toevallig net de verkeerde balie had genomen. Leuk… twee balies vlak naast elkaar en de één weet niet waar de andere voor is. Maar ik moest ook weer de douane door dus en vertelde aan die man mijn kersverse belevenis met die douanebeambte.

“Loop maar mee.” zei de man, “Ik ben zijn baas, dus ik loods u er wel even langs.”

En inderdaad, ik was zo langs de douane en zijn poortje. Bij de transferbalie mijn ticket afgegeven en wachtend op de transferticket. Maar die kreeg ik niet.

“Sorry, meneer. Maar hier kan ik u geen transferticket op geven, want dit is de ticket van Miami naar Curaçao. U moet naar de balie van de ALM en daar krijgt u dan de transferticket.”

Mooi… weer de douane door. Deze keer was ik vlugger. Hoefde maar twaalf keer door het poortje voor die goede man in de gaten had dat ik het weer was.

Gelukkig is de terminal niet zo groot, maar moest toch even zoeken naar de juiste ALM-balie. Ik gaf mijn ticket aan de jongedame daar en hield mij van de domme. Had jaren geleden al geleerd dat die houding heel goed werkt. De jongedame snapte er niets van en pakte de telefoon. Na vijf minuten kwam een jongen de ticket ophalen. Even later zag ik diezelfde jongen achter een glazen pui, die achter de jongedame was, de ticket aan een man geven. Maar nog geen tien minuten later had ik mijn transferticket naar Aruba. Alleen nog even de douane door…

Het viel mee… was nu nog maar 8 keer en voor de afwisseling hadden ze een andere douanebeambte neergezet. Daarna wachten in de terminal tot mijn vlucht zou vertrekken. Dat ze heel goed in herhalen zijn op Curaçao merkte ik al heel snel. Of het nu door en poortje heenlopen is, of dat je naar een bandje luistert… “Door technische problemen is de vlucht naar Aruba een uur vertraagd.” Dat riedeltje heb ik minimaal vier keer gehoord, maar kan ook vaker zijn geweest.

Eindelijk, we gingen ‘boarden’. Ik keek op mijn instapkaart om te kijken waar mijn zitplek is. Dat stond er dus niet op vermeld. Dus zodra ik het vliegtuig instapte, sprak ik een stewardess aan.

“Het is vrij zitten, meneer. Net als in een bus.”

De eerste de beste stoel was voor mij natuurlijk. Na een half uur waren er nog steeds mensen die door het gangpad heen en weer liepen en maar niet gingen zitten. De stewardess had al twee keer omgeroepen dat iedereen moest gaan zitten, want dan kon het vliegtuig vertrekken. Maar na drie kwartier werd het zelfs de stewardess het teveel en kwam ze polshoogte nemen. Na grondige bestudering van de instapkaart bleek dat deze mensen de juiste instapkaart hadden. Maar alle stoelen in het vliegtuig waren bezet, dus zijn er vijf mensen die in het verkeerde vliegtuig zitten. Dat word dus alle instapkaarten controleren. En er is maar één stewardess, dus het kan even duren. Dat idee klopte dus, ruim een half uur later waren de vijf verkeerd ingestapte personen gevonden en vriendelijk verzocht om het vliegtuig te verlaten.

De vlucht naar Aruba verliep vlekkeloos, een half uur later stond ik met beide benen op de grond. Hoeveel langer ik over deze reis heb gedaan, ik durf het bijna niet te zeggen. Maar hij duurde ruim negen uur langer.

En M??

Het is altijd leuk om door je vriendin naar Schiphol gebracht te worden. Ze heeft me staan uitzwaaien en is daarna met de auto weer naar huis gegaan. Daar heeft ze de laatste dingetjes in haar rugzak gedaan, wat koffie gedronken en is met het openbaar vervoer naar Schiphol gegaan. Op Aruba zag ze dat mijn vlucht een beetje vertraagd was, dus is M de auto maar gaan huren. Ze heeft haar rugzak vast naar haar woonstede gebracht en toen weer terug naar het vliegveld. Daar heeft ze uitgebreid zitten eten, een boekje gelezen en verder nog een paar uur zitten wachten voor ze mij door de douane zag lopen. Nee, ik hoefde er niet vaker dan één keer door het poortje, hier zagen ze gelijk dat het aan mijn bergschoenen lag.

En de terugreis? Die was ook heel leuk. Ik kwam zelfs vijfentwintig uur later aan dan gepland, maar dat is voor de volgende keer….