Ik was net 18 en haalde mijn rijbewijs. Althans, dat ging ik proberen. Met het werk had ik onregelmatige uren, variërend van 60 tot 100 uur per week en veelal in het buitenland, was rijlessen afspreken best wel moeilijk. Gelukkig was er vlak bij mij een rijschool die gerund werd door 1 man van tegen de 70 jaar. Hij deed het eigenlijk nog als hobby. En denk nu niet dat hij door zijn leeftijd soft of traag was. Ik leerde heel goed rijden bij hem. De meeste rijlessen waren op zaterdag. Ik betaalde 1 uur les en kreeg 2 uur rijles van hem, maar dan hielp ik hem met boodschappen doen, zodat hij of zijn vrouw niet de zware dingen hoefden te sjouwen.
Na een paar maanden mocht ik al af gaan rijden, hij vond mij er wel klaar voor. Op weg naar het CBR voor het rijexamen, kreeg ik een aanrijding. Het was mijn schuld niet, maar de lesauto was behoorlijk zwaar beschadigd. Zelfs zo erg dat mijn rijexamen uitgesteld moest worden. Maar een paar weken later mocht ik alsnog afrijden.
Het begon goed. Ik moest een kenteken oplezen van een witte auto en had die helemaal fout. Geen enkele letter en cijfer had ik goed. De examinator vroeg of ik soms wat aan mij ogen mankeerde. Ik kon dat ontkennen en noemde het kenteken nog een keer op. Ook van de auto die daar weer achter stond. De examinator begon echt aan mijn zicht te twijfelen en vroeg zich hardop af of ik wel mocht gaan afrijden. Hij vroeg mij nog 1 keer om het kenteken op te lezen van die witte auto. Op dat moment had ik pas door dat er 2 witte auto’s stonden. De examinator doelde op de eerste en ik las het kenteken op van de tweede witte auto, die ongeveer 3 parkeerplekken verder stond. Ik vertelde dat ook aan de examinator en hij moest bekennen dat hij die kenteken niet kon lezen. Met mijn ogen was niks mis dus.
Opgelucht stapte ik de auto in en reed het parkeerterrein van het CBR af. Ik moest rechtsaf slaan en na ongeveer150 meter linksaf. Ik deed dat ook netjes, maar midden in de bocht van linksaf trapte de examinator boven op de rem. Ik stond midden op het kruispunt stil, met afgeslagen motor. Stomverbaasd keek ik de man aan.
De examinator begon uit te leggen dat ik de tegemoetkomende auto voorrang had moeten verlenen. Op het moment dat de examinator mij dat vertelde, was de auto nog steeds zo ver weg dat een slak nog over had kunnen steken. Zoiets vertelde ik hem dus ook.
Zijn andere verweer voor de ingreep was, dat ik veel te hard de bocht inging. Ik reed nog geen30 km en vroeg aan hem of ik langzamer dan een slak moest gaan rijden, met het gevolg dat die tegemoetkomende auto mij zou aanrijden.
Het enige wat die man op dat moment kon zeggen was: Je had een ingreep, dus je bent gezakt.
Nou . . . Fijn dan en bedankt!
Ik startte de motor weer, we stonden nog steeds midden op het kruispunt, en zette de versnelling in zijn achteruit en ben zo teruggereden naar het CBR. De examinator was het daar niet mee eens, maar ik was toch al gezakt, dus wat kon hij doen?
In die tijd, het was 1978, was het niet gebruikelijk dat een rijinstructeur mee ging met afrijden, dus mijn rijinstructeur zag mij achteruit het terrein van het CBR oprijden en kwam gelijk naar buiten.
De examinator gaf geen antwoord op de vragen van de rijinstructeur en liep met versnelde pas naar binnen. Ik moest nog het theorie-examen doen en daar kwam ik met 0 fouten doorheen.
Ongeveer 2 maanden later mocht ik weer afrijden. Ik had gelukkig een andere examinator en al snel bleek dat zijn zoon en ik collega’s waren en we spraken alleen maar over het werk. Daardoor lette ik minder goed op met wat ik aan het doen was, namelijk aan het afrijden en ging er heel veel fout. Achteruit inparkeren ging totaal de mist in, ik stond zeker nog30 cm van de stoeprand af. Ik ben door een rood verkeerslicht heengereden en had zelfs een ingreep.
Tja . . . ik ben dus weer gezakt.
Maar terug op het terrein van het CBR vertelde de examinator dat ik geslaagd was. Ik keek de man stomverbaasd aan en hij begon het uit te leggen. Dat inparkeren was erg fout, maar niet voldoende om daar op te laten zakken, want door ons gesprek werd ik wat afgeleid en vond hij het deels zijn schuld. Dat ik achter het stuur zat met door het rode licht te rijden, maakte geen verschil, hij had in moeten grijpen zodat ik niet door rood kon rijden en dat had hij verzuimd, dus vond hij dat het zijn schuld was. De ingreep lag anders. Ik kwam aangereden bij een zebrapad. Op de rechterrijstrook stond een politieauto stil om een voetganger over te laten steken. Ik zou gewoon op de linkerrijstrook de politieauto voorbij gaan en op dat moment greep de examinator in. Volgens de regels van de wet (de verkeersregels die toen gelden), had ik gewoon door mogen rijden, want de voetganger was nog niet op het zebrapad. Maar de kans was groot dat wij dan even later aangehouden zouden worden en de examinator een preek zou krijgen van oom agent over fatsoensnormen en dergelijke en daar had de examinator geen zin in.
Ik had mijn rijbewijs gehaald!!
In die tijd had je een keuze: of je liet je rijbewijs opsturen, wat ongeveer 3 weken zou duren, of je reed naar het provinciehuis en haalde je hem zelf. Mijn vader stelde voor om naar Haarlem te rijden om mijn rijbewijs te halen. Heerlijk om zelf dan terug te kunnen rijden.
Mijn baas was ook blij met mijn rijbewijs en vroeg gelijk of ik door ging voor mijn grootrijbewijs. Ik keek hem eens bevreemd aan, want met mijn werk had ik geen grootrijbewijs nodig. Ik stoeide met machines, ik was geen chauffeur en wilde dat niet worden ook. Mijn baas was het er niet mee eens en vertelde dat ik bij een transportbedrijf werkte en dus verlangd werd dat ik ook al mijn rijbewijzen zou halen die nodig zijn. Ik was het daar helemaal mee eens en vroeg hem of hij dan mijn grootrijbewijs ging betalen. Dat was hij niet van plan en al briesend en vloekend liep hij weg.
Ik heb het ongeveer 5 jaar vol kunnen houden om mijn grootrijbewijs niet te halen. Maar inmiddels had ik een lieve vriendin en zij zou het leuk vinden als ik wat meer thuis zou zijn. Het leek mij ook wel wat, dus ben ik weer naar de baas gegaan met de vraag of hij nu bereid was om mijn grootrijbewijs te halen. Met allerlei nieuwe woorden liet hij mij weten hoe hij daar over dacht.
Ik liet mij daar niet het veld door uitslaan en zocht een rijschool op die niet op zaterdag rijlessen gaf voor grootrijbewijs. Die was snel gevonden en ik kon elke vrijdag aan het eind van de middag lessen bij hem. Ik had daar juist voor gekozen want dan was ik op vrijdag ook eens vroeg thuis en was de kans groter dat ik zelfs een heel weekend thuis was.
Nog voor de eerste rijles ging het al mis. De baas vond dat ik een andere rijschool moest zoeken, zodat ik op zijn minst op zaterdag kon lessen. Ik was daar best toe bereid, vertelde ik aan de baas, zodra hij de rijlessen gaat betalen. Dat was hij nog steeds niet van plan, dus ik veranderde niet van rijschool.
Op een vrijdagmorgen werd mij verteld dat ik naar Engeland moest voor 2 weken en zou gelijk vertrekken. Ik zei dat ik best bereid was om te gaan, maar dat er een klein probleempje was. De planner vroeg wat het probleempje was en ik vertelde hem dat ik deze middag moest lessen voor mijn grootrijbewijs. Hij vertelde mij dat die dus niet door kon gaan. Uiteraard was ik het daar niet mee eens, want deze les zou ik moeten betalen, of ik nu wel of niet zou gaan lessen, want ik moest minimaal 24 uur van te voren afzeggen, anders moest ik gewoon de rijles betalen. En als ik betaal, wil ik lessen ook. Dus als de baas mij het geld geeft van de rijles, wil ik wel naar Engeland gaan. Ik wist welke reactie ik kon verwachten, maar deze was nog erger dan ik in mijn stoutste dromen kon bedenken. In ieder geval was ik ruim op tijd voor mijn rijles, al had ik dan geen baan meer.
Toen ik na mijn rijles weer thuis kwam, vertelde mijn moeder dat de planner gebeld had en dat ik maandag op gewone tijd moest beginnen. Ik heb nog even met de planner gebeld om te vertellen dat ik niet meer werkzaam was bij het bedrijf, maar hij verzekerde mij dat ik dat nog wel was.
En dan is het zover dat ik mag afrijden voor mijn grootrijbewijs. Bij de rijschool kreeg ik te horen dat het vrachtwagentje waar ik mee gelest had, in de garage stond. De motor had het de vorige dag begeven. Maar ze hadden nog een hele oude staan en daar zou ik dan mee afrijden. Behalve dat ik dat ding altijd op het terrein had zien staan, had ik hem nog nooit van dichtbij gezien. Laat staan dat ik er in had gezeten. Maar goed, hij heeft wielen, een werkende motor en een stuur, dus er mee rijden zou mij wel lukken. Samen met een medeleerling, die ook die dag moest afrijden voor zijn grootrijbewijs, reden we om de beurt naar het CBR.
De rijinstructeur vertelde ons dat we op moesten letten met de handrem. Als je hem alleen aantrok, stond hij op de mechanische rem. Als je hem aantrok en een kwartslag draaide, dan stond hij op de mechanische en de luchtrem. Maar de luchtrem was niet helemaal goed meer, dus die werd niet meer gebruikt.
Bij het CBR mocht de medeleerling eerst afrijden met dat vrachtautootje en daarna mocht ik. Na ongeveer 500 meter zijn we maar gestopt, want ik had een enorme witte rookpluim achter mijn auto hangen. De examinator vond het niet verantwoord om er verder mee te rijden en we zijn gezamenlijk teruggelopen. Tijdens de wandeling vroeg de examinator enkele vragen aan mij die te maken had met het bedienen van een vrachtwagen.
Of het nog zo is, weet ik niet, maar toen was het zo dat als je wagen het niet deed, dat je dan automatisch gezakt was en ik ging daar dus ook van uit. Het theoriegedeelte moest ik nog doen en daar had ik op 1 vraag na, alle vragen fout. Mijn interesse om mijn grootrijbewijs te halen was compleet verdwenen en heb dus lukraak maar wat aangekruist op dat papiertje.
Nadat de examinator het had nagekeken, bood hij mij zijn verontschuldiging aan, want hij had mij moeten vertellen dat ik voor het rijgedeelte wel geslaagd was. Het korte stukje rijden en mijn antwoorden op zijn vragen gaf hem genoeg vertrouwen dat ik de wagen wel op een veilige manier kon bedienen.
Tja . . . en dat verteld hij me nu pas . . .
Ik ben daarna nog even naar het kantoor van mijn werk gegaan om te vertellen dat ik het niet gehaald had. Mijn baas liet duidelijk merken dat hij dit niet een geslaagd iets vond. Ik was dat helemaal met hem eens. Maar de baas deed dat op zijn welbekende manier en binnen een half uur durende preek van hem, had ik minstens 1000 nieuwe woorden en 500 verwensingen gehoord. Daarna vroeg hij wanneer ik weer af moest rijden.
Ik had niet zoveel woorden nodig als mijn baas, om precies te zijn had ik maar 1 woord nodig en die brulde ik ook uit: NOOIT!!!!!!
Aangezien mijn stembanden een flink aantal decibellen kan voortstuwen, was de baas een halve dag doof en kon het hele kantoor mijn antwoord horen, ookal wisten ze niet waar ik antwoord op gaf.
Na een paar maanden mocht ik al af gaan rijden, hij vond mij er wel klaar voor. Op weg naar het CBR voor het rijexamen, kreeg ik een aanrijding. Het was mijn schuld niet, maar de lesauto was behoorlijk zwaar beschadigd. Zelfs zo erg dat mijn rijexamen uitgesteld moest worden. Maar een paar weken later mocht ik alsnog afrijden.
Het begon goed. Ik moest een kenteken oplezen van een witte auto en had die helemaal fout. Geen enkele letter en cijfer had ik goed. De examinator vroeg of ik soms wat aan mij ogen mankeerde. Ik kon dat ontkennen en noemde het kenteken nog een keer op. Ook van de auto die daar weer achter stond. De examinator begon echt aan mijn zicht te twijfelen en vroeg zich hardop af of ik wel mocht gaan afrijden. Hij vroeg mij nog 1 keer om het kenteken op te lezen van die witte auto. Op dat moment had ik pas door dat er 2 witte auto’s stonden. De examinator doelde op de eerste en ik las het kenteken op van de tweede witte auto, die ongeveer 3 parkeerplekken verder stond. Ik vertelde dat ook aan de examinator en hij moest bekennen dat hij die kenteken niet kon lezen. Met mijn ogen was niks mis dus.
Opgelucht stapte ik de auto in en reed het parkeerterrein van het CBR af. Ik moest rechtsaf slaan en na ongeveer
De examinator begon uit te leggen dat ik de tegemoetkomende auto voorrang had moeten verlenen. Op het moment dat de examinator mij dat vertelde, was de auto nog steeds zo ver weg dat een slak nog over had kunnen steken. Zoiets vertelde ik hem dus ook.
Zijn andere verweer voor de ingreep was, dat ik veel te hard de bocht inging. Ik reed nog geen
Het enige wat die man op dat moment kon zeggen was: Je had een ingreep, dus je bent gezakt.
Nou . . . Fijn dan en bedankt!
Ik startte de motor weer, we stonden nog steeds midden op het kruispunt, en zette de versnelling in zijn achteruit en ben zo teruggereden naar het CBR. De examinator was het daar niet mee eens, maar ik was toch al gezakt, dus wat kon hij doen?
In die tijd, het was 1978, was het niet gebruikelijk dat een rijinstructeur mee ging met afrijden, dus mijn rijinstructeur zag mij achteruit het terrein van het CBR oprijden en kwam gelijk naar buiten.
De examinator gaf geen antwoord op de vragen van de rijinstructeur en liep met versnelde pas naar binnen. Ik moest nog het theorie-examen doen en daar kwam ik met 0 fouten doorheen.
Ongeveer 2 maanden later mocht ik weer afrijden. Ik had gelukkig een andere examinator en al snel bleek dat zijn zoon en ik collega’s waren en we spraken alleen maar over het werk. Daardoor lette ik minder goed op met wat ik aan het doen was, namelijk aan het afrijden en ging er heel veel fout. Achteruit inparkeren ging totaal de mist in, ik stond zeker nog
Tja . . . ik ben dus weer gezakt.
Maar terug op het terrein van het CBR vertelde de examinator dat ik geslaagd was. Ik keek de man stomverbaasd aan en hij begon het uit te leggen. Dat inparkeren was erg fout, maar niet voldoende om daar op te laten zakken, want door ons gesprek werd ik wat afgeleid en vond hij het deels zijn schuld. Dat ik achter het stuur zat met door het rode licht te rijden, maakte geen verschil, hij had in moeten grijpen zodat ik niet door rood kon rijden en dat had hij verzuimd, dus vond hij dat het zijn schuld was. De ingreep lag anders. Ik kwam aangereden bij een zebrapad. Op de rechterrijstrook stond een politieauto stil om een voetganger over te laten steken. Ik zou gewoon op de linkerrijstrook de politieauto voorbij gaan en op dat moment greep de examinator in. Volgens de regels van de wet (de verkeersregels die toen gelden), had ik gewoon door mogen rijden, want de voetganger was nog niet op het zebrapad. Maar de kans was groot dat wij dan even later aangehouden zouden worden en de examinator een preek zou krijgen van oom agent over fatsoensnormen en dergelijke en daar had de examinator geen zin in.
Ik had mijn rijbewijs gehaald!!
In die tijd had je een keuze: of je liet je rijbewijs opsturen, wat ongeveer 3 weken zou duren, of je reed naar het provinciehuis en haalde je hem zelf. Mijn vader stelde voor om naar Haarlem te rijden om mijn rijbewijs te halen. Heerlijk om zelf dan terug te kunnen rijden.
Mijn baas was ook blij met mijn rijbewijs en vroeg gelijk of ik door ging voor mijn grootrijbewijs. Ik keek hem eens bevreemd aan, want met mijn werk had ik geen grootrijbewijs nodig. Ik stoeide met machines, ik was geen chauffeur en wilde dat niet worden ook. Mijn baas was het er niet mee eens en vertelde dat ik bij een transportbedrijf werkte en dus verlangd werd dat ik ook al mijn rijbewijzen zou halen die nodig zijn. Ik was het daar helemaal mee eens en vroeg hem of hij dan mijn grootrijbewijs ging betalen. Dat was hij niet van plan en al briesend en vloekend liep hij weg.
Ik heb het ongeveer 5 jaar vol kunnen houden om mijn grootrijbewijs niet te halen. Maar inmiddels had ik een lieve vriendin en zij zou het leuk vinden als ik wat meer thuis zou zijn. Het leek mij ook wel wat, dus ben ik weer naar de baas gegaan met de vraag of hij nu bereid was om mijn grootrijbewijs te halen. Met allerlei nieuwe woorden liet hij mij weten hoe hij daar over dacht.
Ik liet mij daar niet het veld door uitslaan en zocht een rijschool op die niet op zaterdag rijlessen gaf voor grootrijbewijs. Die was snel gevonden en ik kon elke vrijdag aan het eind van de middag lessen bij hem. Ik had daar juist voor gekozen want dan was ik op vrijdag ook eens vroeg thuis en was de kans groter dat ik zelfs een heel weekend thuis was.
Nog voor de eerste rijles ging het al mis. De baas vond dat ik een andere rijschool moest zoeken, zodat ik op zijn minst op zaterdag kon lessen. Ik was daar best toe bereid, vertelde ik aan de baas, zodra hij de rijlessen gaat betalen. Dat was hij nog steeds niet van plan, dus ik veranderde niet van rijschool.
Op een vrijdagmorgen werd mij verteld dat ik naar Engeland moest voor 2 weken en zou gelijk vertrekken. Ik zei dat ik best bereid was om te gaan, maar dat er een klein probleempje was. De planner vroeg wat het probleempje was en ik vertelde hem dat ik deze middag moest lessen voor mijn grootrijbewijs. Hij vertelde mij dat die dus niet door kon gaan. Uiteraard was ik het daar niet mee eens, want deze les zou ik moeten betalen, of ik nu wel of niet zou gaan lessen, want ik moest minimaal 24 uur van te voren afzeggen, anders moest ik gewoon de rijles betalen. En als ik betaal, wil ik lessen ook. Dus als de baas mij het geld geeft van de rijles, wil ik wel naar Engeland gaan. Ik wist welke reactie ik kon verwachten, maar deze was nog erger dan ik in mijn stoutste dromen kon bedenken. In ieder geval was ik ruim op tijd voor mijn rijles, al had ik dan geen baan meer.
Toen ik na mijn rijles weer thuis kwam, vertelde mijn moeder dat de planner gebeld had en dat ik maandag op gewone tijd moest beginnen. Ik heb nog even met de planner gebeld om te vertellen dat ik niet meer werkzaam was bij het bedrijf, maar hij verzekerde mij dat ik dat nog wel was.
En dan is het zover dat ik mag afrijden voor mijn grootrijbewijs. Bij de rijschool kreeg ik te horen dat het vrachtwagentje waar ik mee gelest had, in de garage stond. De motor had het de vorige dag begeven. Maar ze hadden nog een hele oude staan en daar zou ik dan mee afrijden. Behalve dat ik dat ding altijd op het terrein had zien staan, had ik hem nog nooit van dichtbij gezien. Laat staan dat ik er in had gezeten. Maar goed, hij heeft wielen, een werkende motor en een stuur, dus er mee rijden zou mij wel lukken. Samen met een medeleerling, die ook die dag moest afrijden voor zijn grootrijbewijs, reden we om de beurt naar het CBR.
De rijinstructeur vertelde ons dat we op moesten letten met de handrem. Als je hem alleen aantrok, stond hij op de mechanische rem. Als je hem aantrok en een kwartslag draaide, dan stond hij op de mechanische en de luchtrem. Maar de luchtrem was niet helemaal goed meer, dus die werd niet meer gebruikt.
Bij het CBR mocht de medeleerling eerst afrijden met dat vrachtautootje en daarna mocht ik. Na ongeveer 500 meter zijn we maar gestopt, want ik had een enorme witte rookpluim achter mijn auto hangen. De examinator vond het niet verantwoord om er verder mee te rijden en we zijn gezamenlijk teruggelopen. Tijdens de wandeling vroeg de examinator enkele vragen aan mij die te maken had met het bedienen van een vrachtwagen.
Of het nog zo is, weet ik niet, maar toen was het zo dat als je wagen het niet deed, dat je dan automatisch gezakt was en ik ging daar dus ook van uit. Het theoriegedeelte moest ik nog doen en daar had ik op 1 vraag na, alle vragen fout. Mijn interesse om mijn grootrijbewijs te halen was compleet verdwenen en heb dus lukraak maar wat aangekruist op dat papiertje.
Nadat de examinator het had nagekeken, bood hij mij zijn verontschuldiging aan, want hij had mij moeten vertellen dat ik voor het rijgedeelte wel geslaagd was. Het korte stukje rijden en mijn antwoorden op zijn vragen gaf hem genoeg vertrouwen dat ik de wagen wel op een veilige manier kon bedienen.
Tja . . . en dat verteld hij me nu pas . . .
Ik ben daarna nog even naar het kantoor van mijn werk gegaan om te vertellen dat ik het niet gehaald had. Mijn baas liet duidelijk merken dat hij dit niet een geslaagd iets vond. Ik was dat helemaal met hem eens. Maar de baas deed dat op zijn welbekende manier en binnen een half uur durende preek van hem, had ik minstens 1000 nieuwe woorden en 500 verwensingen gehoord. Daarna vroeg hij wanneer ik weer af moest rijden.
Ik had niet zoveel woorden nodig als mijn baas, om precies te zijn had ik maar 1 woord nodig en die brulde ik ook uit: NOOIT!!!!!!
Aangezien mijn stembanden een flink aantal decibellen kan voortstuwen, was de baas een halve dag doof en kon het hele kantoor mijn antwoord horen, ookal wisten ze niet waar ik antwoord op gaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten