Bij de keuring stonden we in een lange rij achter elkaar in een lange gang. Bij een deuropening werd je naar binnen geroepen en liep je rechtsaf de kamer in. Als je klaar was in die kamer, liep je de kamer uit, ging je weer rechtsaf en sloot je weer achter in de rij aan, wachtend tot je de volgende kamer in mocht.
Op een gegeven ogenblik stond ik vooraan in een rij netjes te wachten tot het mijn beurt was om een kamertje in te lopen en kijken welke verrassing dit kamertje bracht. Er liep een man in uniform voorbij en die zei dat we moesten aansluiten in de rij. Ik keek hem eens aan en zag dat hij mij aan keek. Dus ben ik de openstaande deur van het kamertje voorbijgelopen en ben aangesloten in de rij die voor mij stond. Wat de verrassing in dat kamertje was, zou ik nooit achterkomen. Alhoewel . . .
Het bleek dat bij de keuring vergeten was om bloed bij mij af te nemen. Ook een gehoortest was niet gedaan. Dus moest het nu maar gebeuren, vond de dokter. Toevallig was er bij een kamergenoot van mij ook geen bloed afgenomen en samen togen wij naar de afdeling waar ze bloed sparen. De kamergenoot ging als eerste. De man die prikken moest wist geheel niet waar hij mee bezig was, hij was net met zijn opleiding begonnen, en het lukte dan ook niet om bij mijn kamergenoot een ader te vinden waar bloed in zat. Op een gegeven ogenblik zag ik mijn kamergenoot zelfs voor de vlakte gaan. Iedereen was gelijk in rep en roer en mijn kamergenoot werd met een brancard afgevoerd naar de ziekenboeg.
Nu was het mijn beurt om bloed te doneren. Ik vroeg aan de man met de naald in zijn handen of hij toevallig ook de vorige patiënt had getracht te prikken. Zijn antwoord was bevestigend. Ik keek hem eens aan en melde hem dat als hij mij aan zou raken, met een hand of naald, ik dat als een daad van geweld zou zien en daar ook op zou reageren. Tussen neus en lippen door vermeldde ik de man dat ik al enige jaren aan boksen en straatvechten deed (het straatvechten heet tegenwoordig K-1).
De man legde de naald neer en liep de kamer uit. Even later kwam hij terug met een andere man. Dat bleek een echte dokter te zijn en die heeft bloed geprikt bij mij.
Daarna kon ik mij melden bij een andere dokter. Die dokter zou bij mij een gehoortest af gaan nemen, want het leger wilde zich er van overtuigen dat ik een goed gehoor had en dat ik de bevelen goed kon opvolgen. Ofzo . . .
Ik werd in een geluidsdicht kamertje gezet en moest een koptelefoon opdoen. Als ik een geluidje in mijn rechteroor hoorde, moest ik mijn rechterhand opsteken en als ik een geluid in mijn linkeroor hoorde, moest ik mijn linkerhand opsteken. Vervolgens zag ik door het raam een man druk bezig zijn, maar ik hoorde geen geluid. Niet in mijn rechteroor en niet in mijn linker oor. Na ongeveer vijf minuten hoorde ik de man in mijn koptelefoon zeggen dat het apparaat stuk was en we een andere afspraak gingen maken.
Hij stelde voor om het een week later weer te doen, dan zou het apparaat vast wel gemaakt zijn. Ik had daar niet zoveel vertrouwen in, het leger is tenslotte ook een overheidsinstantie, en stelde de man voor om het over een jaar of twee het weer te proberen. Daar was hij het niet mee eens en zo vriendelijk als dat ik kan zijn, heb ik een afspraak met hem gemaakt om het 2 weken later het weer te proberen.
Helaas ging dat niet door. Het apparaat was vlugger klaar dan verwacht en kreeg 2 dagen later al een oproep om me weer te melden bij het geluidsdichte kamertje.
Nu zat ik voor de tweede keer in het geluidsdichte kamertje met een koptelefoon op. Ik kreeg weer de uitleg hoe ik met mijn handen op het geluid moet reageren en toen kon de show beginnen.
Gezien de ervaring van een paar dagen ervoor, had ik totaal geen geluid verwacht en toen ik hem wel hoorde, vergat ik helemaal mijn hand op te steken. Op het moment dat ik dat door had, stak ik alsnog mijn hand op. Om vervolgens te vergeten hem omlaag te doen toen het geluid weer op hield. Zo verliep de gehele gehoortest. Ik maakte er gewoon een zooitje van.
Na afloop bekeek de man de resultaten eens en vertelde mij dat ik mij bij mijn arts moest gaan melden.
Omdat mijn arts toch in hetzelfde gebouw zat, ben ik er maar gelijk heen gelopen. Maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Ik snapte er niets van, ik deed toch wat me opgedragen was?
Er werd een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend en ik meldde me netjes op tijd.
Het bleek dat mijn gehoortest nogal erg slecht was en na overleg waren de doktoren het eens dat mijn oren hoognodig uitgespoten moeten worden. Ik keek mijn arts eens glimlachend aan, ik wist wat er ging komen. Hij nog niet . . .
Normaal gesproken loopt de gehoorgang van een mens een klein beetje schuin omhoog het hoofd in. Bij mij niet, het loopt bij mij redelijk steil omhoog. Dat heeft geen enkel invloed op doofheid, het heeft wel invloed op het uitspuiten van de gehoorgang. Het is vrijwel onmogelijk om ze goed uit te spuiten, daar is een speciale techniek voor. Maar dat ga ik ze hier niet vertellen . . .
Natuurlijk mag eerst een arts in opleiding het gaan proberen. Hij deed erg zijn best, maar het lukte hem voor geen meter. Het ging zelfs zo mis, dat mijn hele schouder en borst nat werden. Zowel bij mijn linkeroor, als bij mijn rechteroor. De arts die er bij stond vond dat de arts in opleiding er niks van bakte en ging het zelf doen.
Het maakte geen verschil, het resultaat was hetzelfde: één natte klerebende en geen water in mijn oor. Er werd een ander arts bijgehaald. Nadat hem was verteld wat er gebeurd was, pakte hij de spullen en zou hij het wel even klaren.
Ik begon steeds meer moeite te krijgen om mijn lachen in te houden, maar ik deed mijn best.
Ook deze arts bracht er niks van terecht. Hij kreeg wel wat water in mijn oor, maar niet zoals het moest en er kwam dus ook geen vuil mee naar buiten. Het werd tijd om een specialist erbij te halen, hoorde ik de artsen tegen elkaar zeggen. Daar had ik totaal geen behoefte aan en dat vertelde ik ze ook. Alleen vertelde ik ze een andere reden als dat daadwerkelijk was. Ik vertelde ze dat door dat geklungel van hun, ik nu in beide oren een pijnlijk gevoel had en dat ik het wel genoeg vond zo. Daar konden de doktoren zich wel voorstellen en er werd besloten om er mee te stoppen. Ik zou dan voor later in de week een nieuwe afspraak moeten maken om alsnog mijn oren uit te laten spuiten. Want over een week zou ik een nieuwe gehoortest krijgen om te kijken of het gehoor verbeterd was na het oren uitspuiten.
Om de één of andere onverklaarbare reden ben ik vergeten om een nieuwe afspraak te maken om mijn oren uit te laten spuiten. Maar de afspraak voor de nieuwe gehoortest was ik niet vergeten.
En zo zat ik voor de derde keer in dat hokje. Ik constateerde dat het apparaat werkte. En nu werd het moeilijk voor mij, want ik had de vorige keer niet opgelet met wat ik deed en ik wilde niet dat deze gehoortest erg zou afwijken van de vorige keer.
Na de gehoortest werd mij verteld dat ik een afspraak moest maken met mijn arts voor de uitslag.
Dat mijn tweede gehoortest goed gelukt was, kreeg ik te horen toen ik bij mijn arts zat. Het gehoor was iets verbeterd, maar viel nog ruimschots buiten de normen om mijn militaire dienstplicht te kunnen doen.
Verheugd keek ik mijn arts aan.
Maar mijn vreugde werd al weer snel getemperd door de arts. Hij vertelde mij dat hij geen mensen naar huis kon sturen. Ik zou eerst nog langs het militair hospitaal moeten en als de arts daar constateerde dat mijn gehoor te slecht was, zou ik pas naar huis mogen. Maar dat kon nog wel 2 tot 3 maanden duren, want ook daar was een wachtlijst. Net als in de ‘burgerziekenhuizen’.
Nah . . . Lekker dan . . .
Mijn arts schreef iets op een briefje en gaf die aan mij. Ik keek eens wat er op het briefje stond en daarna keek ik de arts verbaasd aan.
“We mogen geen enkel risico nemen. Zolang het niet is vastgesteld door het militaire hospitaal, moeten we heel voorzichtig met je gehoor omgaan. Daarom dit briefje.”
Ik keek nog eens naar mijn briefje en nam de woorden goed in mij op.
“ABSOLUUT SCHIET- EN LAWAAIVERBOD”
Hier kan ik erg veel lol mee hebben . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten