Spooky (deel 1)

In de zomer van het jaar 2000 kreeg ik haar, Spooky. Het is een Noorse Boskat en ze was toen al tien jaar oud. Het was de poes van de buurman. De Buurman ging naar een verzorgingstehuis en moest zijn poes kwijt. Ik was net daar in de buurt komen wonen, samen met mijn hond Goofy. De buurman had al in de hele buurt gevraagd of iemand Spooky wilde hebben, maar niemand wilde haar. Als laatste vroeg de buurman het aan mij. Ik vertelde hem dat ik veel weg was, een hond had en niet op nog meer dieren zat te wachten. De buurman vertelde dat Spooky dan maar naar het asiel moest. Daar kan ik dus niet tegen en zo zei dat ik der dan wel in huis zou nemen.

“Je hebt helemaal geen last van haar.” zei de buurman, “Het is een buitenkat, die nooit binnen komt. Zelfs haar eten moet ik buiten zetten.”

Ik sprak met de buurman af dat hij haar de volgende dag in een reismand zou brengen. Ik wilde haar een paar dagen binnen houden, zodat ze aan Goofy, mijn toenmalige hond, mij en het huis kon wennen.
Hoe verkeerd kan je het hebben, ik heb het nog geen halve dag met Spooky in huis volgehouden.
Het is een echte dame, maar wel één die altijd haar zin moet krijgen. Dus ik liet haar al snel weer naar buiten. Maar eten buiten zetten voor haar had ik echt geen zin in. Het eten van Spooky stond gewoon in de keuken en door een kattenluik kon ze erin en eruit wanneer ze wilde. Ze kwam alleen maar eten als ik niet thuis was, of als ik lag te slapen.
Nou ja, dat was haar keuze.

Na ongeveer drie weken was er op een avond een flinke regenbui buiten. Ik had mezelf net op de bank geparkeerd om een film te gaan kijken, toen ik om de hoek van de keuken een half verzopen kat zag staan. Ze zag mijn schoot en bedacht zich geen moment. Ik had een zeiknatte Spooky op schoot. Ik heb haar maar laten liggen, want mijn broek was toch al nat en ik was erg blij dat ze eens binnenkwam. Na die avond was er niets meer over van een buitenkat. Als ik thuis was, was Spooky ook binnen.
Ze kreeg al snel de bijnaam ‘lieve trut’ van mij. Als ik haar zo noemde, kon ze me heel vergenoegd aankijken, met half dichtgeknepen oogjes.

M en ik hebben Goofy gehaald toen hij zeven weken oud was. We hadden al drie katten, waaronder een hele grote witte kater. Ik heb Goofy toen gewoon in de huiskamer gezet en hij zocht het maar uit met de katten. Binnen vijf minuten wist Goofy zijn plek. Hij vond katten erg fascinerend, maar had er ontzettend veel ontzag voor.
Spooky was geen hond gewend, maar nu ze veel binnen was, kon ze hem eens goed bekijken vanaf het bureau. Het duurde ook niet lang of Spooky vond dat ze vrienden waren. Dat Goofy daar anders over dacht, maakte haar niets uit.
Met het uitlaten van Goofy ging ze altijd mee, maar ik ging altijd verder dan het territorium van Spooky. Toch bleef ze meelopen, al was het wat schichtig. Op een dag was er een harde knal en Spooky rende hard weg. Ik hoefde haar niet te zoeken, want ze rende naar Goofy en stond veilig tussen zijn voorpoten. Goofy was een goed opgevoede hond, die inmiddels al een paar jaar doof was. Op 6 jarige leeftijd was hij al bijna volledig doof. Ik wilde verder lopen, maar Spooky en Goofy bleven staan. Spooky bleef staan omdat het een zeer veilige plek was, zo tussen de voorpoten van haar grote vriend. Goofy durfde geen stap meer te verzetten, veel te bang dat hij een mep van Spooky zou krijgen. Ik kon Goofy commanderen wat ik wilde, gelukkig had ik Goofy op jonge leeftijd al gebarentaal geleerd, maar hij kwam niet, hij keek alleen een beetje angstig naar beneden. Uiteindelijk heb ik Spooky maar opgepakt en ben haar blijven dragen tot we weer in haar territorium waren.

In huis was ik helemaal “in”. Waar ik ook was, daar was Spooky ook. Ook toen zat ik al regelmatig voor de computer en Spooky lag naast mij op het bureau. Of ze lag op de muis, of ze lag op het toetsenbord, of ze ging dwars over mijn onderarmen liggen. In ieder geval, waar ze ook lag, ik had last van haar. Dus heb ik een mand gekocht en die op het bureau gezet. Het duurde nog ongeveer twee maanden voor ze eindelijk in de mand bleef liggen, als ik haar erin zette.
Ik heb nog nooit gezien dat een kat uit een kattenmand kan vallen, maar zij maakte daar bijna een dagelijkse show van. En dan op de grond net doen of het zo gepland was. Maar ik had geen ‘in de weg liggende lieve trut’ meer.

Spooky was een langharige poes, dus moest ze regelmatig gekamd worden. Haar vorige baasje deed dat niet. Toen ik haar kreeg waren de haren op haar borst één grote klit. Het was helemaal vervilt. Ook de haren op haar buik waren zo. Ben bijna 3 weken bezig geweest om dat weg te halen. Der borst was niet zo moeilijk, maar haar buik wel. Ik mocht er absoluut niet aankomen. Als ik er wel aan kwam, hing ze gelijk met vierpoten aan die arm en liet de eerste vijf minuten niet meer los. Ik werd er steeds handiger in en had een manier gevonden om haar op die manier te knippen.
Oké, ik heb weken met krassen op mijn arm gelopen, maar dat had ik er wel voor over.
Nadat alle klitten weg waren, was haar borst en buik niet om aan te zien, maar dat groeide wel weer aan. En ik kon merken dat ze er heel blij mee was, want alleen ik mocht sindsdien aan haar buik komen. Niet altijd en zeker niet met een kam, maar met een beetje beleid lukte het me wel.
Andere mensen konden beter van haar buik afblijven.

Zoals bijna elke kat was Spooky ook bang voor de stofzuiger. Goofy daar in tegen niet. Als ik de stofzuiger pakte, dan moest ik Goofy eerst afzuigen, want anders maakte hij mij het stofzuigen wel onmogelijk. Spooky was dan allang verdwenen naar buiten.
Op een dag lag ze waarschijnlijk in een hele diepe slaap, want ze had niet door dat ik ging stofzuigen. Ze reageerde pas toen ik de stofzuiger aanzette. Ze sprong overeind en wilde wegrennen, maar ze zag dat ik Goofy aan het afzuigen was. Ze ging weer zitten en keek uitgebreid wat wij aan het doen waren. Vanaf die dag was ze niet meer bang voor de stofzuiger, sterker nog  . . . ze ging er geen stap voor op zij. Als zij op de grond lag te slapen, kon ik haar overal heen duwen met de stofzuiger, ze tilde niet eens der kop op. Ook had ze ontdekt hoe heerlijk het is om afgezogen te worden. Als ik de stofzuiger pakte, ging zij alvast languit op de buik liggen. Ze genoot er zo heerlijk van.

Spooky had ook al snel een leuk spelletje gevonden met Goofy samen. Alhoewel Goofy het nooit heeft gesnapt. Spook liep vanaf het bureau de vensterbank in. Voor de vensterbank lag Goofy altijd lekker op de grond op zijn deken. Spooky wachtte voor de zekerheid nog enkele minuten en sprong dan bovenop Goofy, om vervolgens hard weg te rennen. Na een paar meter stopte ze en draaide ze zich om. Goofy heeft nooit gesnapt wat hem nu weer overkwam. Hij keek altijd wat verdwaasd rond, keek mij eens heel vragend aan en legde zijn kop daarna maar weer op de grond. Een spelletje wat Spooky soms uren kon spelen.

(deel 2 volgt)