Spooky (deel 2)

Op een ochtend stond ik op en liep de slaapkamer uit. Ik had gelijk natte voeten, Goofy had in huis geplast. Goofy was inmiddels al twaalf jaar oud en tja, dan kan het wel eens gebeuren. Boos erom worden kan ik dan niet. Tijdens het opruimen vertelde ik op een lieve toon dat ik het prettiger vond dat hij me zou wakker maken als hij er ‘s nachts uit moet. Het enige wat Goofy deed was heel zielig op zijn deken liggen, hij voelde zich erg schuldig.
Ik was klaar met het opruimen en was bij Goofy gaan liggen om hem te troosten. Daarna heb ik me aangekleed en ben hem uit gaan laten. Toevallig kwam de buurvrouw, die naast mij woonde, ook met haar hond naar buiten.

“Goh, buurman. Wat had uw hond vannacht? Hij was zo vreselijk aan het janken, dat mijn man en ik er wakker van werden.”

Oeps, en ik had niks gehoord. Even later werd ik weer aangesproken door een buurvrouw. Die woonde achter mij, in een heel ander blok en zij was er ook wakker van geworden. Dat kon dus niet, ik moest wat verzinnen.
Ik slaap nu eenmaal erg vast, maar als iemand in een ander huizenblok wakker word van mijn hond die jankt, en ik niet, dan moet er een oplossing komen. Ik liet mijn slaapkamerdeur maar op een kier staan, als Goofy er dan uit moest, kon hij mij wekken door met zijn natte snuit in mijn gezicht te duwen.
De eerste nacht ging het goed. De tweede nacht kwam Spooky eens kijken wat ik daar toch deed. Ze vond het bed erg aantrekkelijk en sprong er dus gelijk op. Ik hou er helemaal niet van om beesten op bed te hebben, dus schopte ik haar er weer af, en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer . . .
Spooky kon haar zin erg doordrijven, maar deze keer had ik gewonnen. Ze bleef netjes op de grond. Maar ja, ik slaap nogal vast, dus de volgende morgen lag ze heerlijk op het voeteneind te slapen. Ik moest dus kiezen, of een poes op bed, of een hond die misschien midden in de nacht de hele buurt wakkert jankt, behalve mij. De keuze was niet moeilijk, ik sliep voortaan met een poes op bed.

Ik kwam wel eens erg laat thuis en dan was Spooky niet binnen, want als ik er niet was, ging ze wel naar buiten. Ik kleedde me dan uit en ging naar bed. Ik werd steevast wakker gemaakt door Spooky als zij weer binnen was. Ze zat dan heel lief met een pootje op mijn wang te tikken. En ze bleef doorgaan tot ik reageerde. Als ik haar dan begroette, liep ze naar het voeteneind en ging slapen. Als ik dacht om haar even aan te halen, had ik pech. Zodra ik bewoog, wist ze dat ik wakker was en ging ze naar haar plekje aan het voeteneind.

Op een dag sprak mijn overbuurvrouw mij aan. Elke week haalde ze verse visafval bij de visboer vandaan voor haar katten en altijd was Spooky er ook bij. En of ze Spooky dan ook wat mocht geven. Ik had daar helemaal geen bezwaar tegen, want één van haar katten kwam elke dag wat brokjes eten en Spooky vond het best. Goofy waarschijnlijk niet, maar die was doof en het gebeurde uit het zicht van hem.
Elke donderdag om drie uur, ging Spooky naar buiten en ging voor de deur van de buurvrouw zitten. Als de buurvrouw dan met de vis thuiskwam, liep Spooky met haar mee naar binnen. Na een half uurtje zag ik Spooky weer buiten lopen. Om de paar meter even stoppen om der bekkie weer af te vegen met haar voorpootjes. Op welke plek dat was, maakte haar niet uit. Ik woonde in een hele rustige buurt, maar menigmaal moest er een auto stoppen omdat madam haar bekkie aan het wassen was midden op de weg.
Daarna lag ze altijd uren in de mand te slapen, zelfs der avondeten moest ze niet meer.

Soms was Spooky heel erg vervelend, vond ik dan. Op een dag was het wel heel erg.

“Ga eens doen waar je voor bent aangenomen en vang een muis, of zo.” Zei ik een keer tegen haar.
Ik had haar nog nooit met een muis of vogel zien lopen. Spooky liep het huis uit en kwam twintig minuten later terug met een muis in der bek. Het is misschien wreed, maar het is wel de natuur en ik kan daar heerlijk naar zitten kijken. Hoe zielig het ook voor de muis is. Het blijft een heel mooi gezicht hoe een kat met een muis speelt. Ik zag dan ook dat de muis regelmatig vliegles kreeg. Spooky sleepte de muis door het hele huis heen. Het blijft een pracht gezicht.
Op een gegeven ogenblik zat de muis in een hoekje van de kamer te rillen en Spooky zat er voor. Ze vond het waarschijnlijk genoeg, want ze draaide zich om en ging in de mand liggen. De muis zat er nog eventjes en is daarna weer naar buiten gelopen. Ik vraag me wel eens af... is het soms een pact geweest tussen Spooky en de muis?

Goofy werd ziek, ernstig ziek. Hij bleek een kwaadaardig gezwel in zijn buik te hebben, die elk moment open kon springen. Hij zou dan aan een pijnlijke dood sterven. Het was wel operabel, maar Goofy was inmiddels al dertien, volledig doof en volledig blind. Ik vond het wel genoeg voor hem en heb hem dan ook in laten slapen.
Dezelfde avond kwam de poes van de buurvrouw weer brokjes eten. Deze keer vond Spooky het niet goed. Het werd een hele vechtpartij in de keuken. Ik heb de deur tussen de huiskamer en de keuken maar gesloten, dan bleef de schade tenminste beperkt tot alleen de keuken.
Toen het weer stil was, ging ik eens kijken. De keuken was één ravage. Zelfs de zware eettafel stond niet meer op zijn plek. De vuile vaat lag op de grond en verschillende dingen waren gebroken. Wat hun in vijf minuten sloopten, had ik een paar uur voor nodig om op te ruimen. Maar die andere kat is nooit meer binnen gekomen. En ik had ontdekt dat ik een killerkat had.

Ik verhuisde naar Friesland. Spooky ging gewoon los mee de auto in. Ze ging gewoon lekker liggen slapen op de stoel naast mij. Maar als ik boven de 90 km per uur kwam, begon ze krijsen. Ik denk dat ze niet van hard rijden hield.
Voor de rest moest ik altijd opletten dat ze niet in de buurt was als ik wegging, want ze sprong zo de auto in. Met het gevolg, dat als ze buiten was, ik haar eerst binnen wat te eten gaf en dan pas weg ging.

Spooky begon nu echt oud te worden. Haar achterlijf begon heel erg dun te worden. Dat is meestal een teken dat het een aflopende zaak is. Maar na een paar maanden zag haar achterlijf er weer normaal uit. Het was misschien iets smaller, maar door de haren viel het niet op.
Eén achterpootje was voor de helft verlamd. Ze kon de trap niet meer opkomen om mee te gaan met slapen, dus droeg ik haar maar naar boven. Dat ze me dankbaar was, liet ze duidelijk merken, ze lag uren te snorren tegen me en snorren deed ze anders niet snel.
Maar ik wilde dat de dierenarts naar dat pootje ging kijken, maar dat ging helaas niet. Spooky duldde niet dat de dierenarts haar buik (per ongeluk) aan raakte. Ze hing weer als vanouds met vier poten aan de arm van de dierenarts. De dierenarts kon dus niks voor haar doen, tenzij ze onder narcose gebracht zou worden. Maar gezien haar leeftijd en dat ik alles kon doen met haar achterpootje, besloten we dat het maar niet gedaan zou worden. De kans dat ze de narcose niet zou overleven, gezien haar leeftijd, was best wel groot. Spooky liep, rende en sleepte nog steeds met mijn pantoffel.

In 2007 was ik met Kerst en Oud & Nieuw bij een vriendin in het zuiden van het land. Spooky was alleen thuis en dat was geen probleem. Ondanks haar hoge leeftijd was ze nog kerngezond. Maar ik had wel iemand geregeld die elke dag even naar Spooky ging kijken.
In de namiddag van woensdag 2 januari 2008 kwam ik thuis en werd voor het eerst niet door Spooky begroet. Ik liep gelijk door naar haar vaste slaapplek en zag haar vergenoegd liggen. Het was duidelijk te zien dat ze blij was dat ik er weer was.
Het viel mij op dat haar bekje scheef hing. Ook hield ze haar kopje wat schuin. Ik heb haar toen opgepakt en heb haar op die manier begroet. Onderwijl liep ik het hele huis door met Spooky in mijn armen. Daarna zette ik haar weer terug op haar slaapplekje en ben mijn spullen uit gaan pakken.
Toen het etenstijd voor Spooky werd, kwam ze overeind en begon ze te zeuren om eten. Ik ben toen heel erg van haar geschrokken, want het achterlijf wilde niet meekomen met de rest. Ze stond er nog wel op, maar ze kwam bijna niet vooruit omdat haar achterpootjes niet meer wilden. Ik belde gelijk de dierenarts, maar helaas hadden ze geen avondspreekuur en kreeg ik een bandje te horen.

De volgende ochtend belde ik voor 9 uur de dierenarts weer en nadat ik had uitgelegd wat er aan de hand was met Spooky, kon ik gelijk komen.
De dierenarts onderzocht Spooky en zij bevestigde mijn vermoeden, Spooky had een hersenbloeding gehad. Gezien de hoge leeftijd, deze maand zou ze 18 jaar worden, besloten de dierenarts en ik dat het beste was om haar in te laten slapen.

Ik voelde me erg schuldig omdat ik niet thuis was toen het gebeurde. Ik wist dat er elke dag iemand even langskwam om te kijken hoe het met haar ging, maar die persoon wist ook dat ik op 2 januari thuis zou komen, dus die dag zal ze wel niet zijn geweest.
Toen ik weer bij de dierenarts vandaan ging, ben ik gelijk even bij de persoon langsgegaan om het slechte nieuws te vertellen. Zij schrok daar enorm van, want zij was die dag ook nog even langs geweest en toen was alles nog goed. Het bleek zelfs dat zij nog geen half uur voor mijn thuiskomst weer was weggegaan bij Spooky.
Hierdoor werd mijn schuldgevoel niet groter. Nee, het nam eerder af, want ik wist nu dat Spooky niet lang heeft geleden.
Maar wat heb ik die lieve trut lang gemist . . .