Mijn vader belt . . .

Elke zondag, zo tussen half 10 en 10 uur, belt mijn vader. De man is 82 en nog redelijk vol levenslust. Hij wil nog zo veel, maar lichamelijk word het minder. En niet alleen lichamelijk, ook zijn geestesgesteldheid word minder. Wij zeggen al jaren dat het een lichte vorm van dementie is, hijzelf gooit het op de leeftijd.

Afgelopen zondag belde hij dus ook weer. Na de wekelijkse plichtplegingen, zoals hoi en hoe is het, kwam er weer eens één van de 10.000 verhalen van mijn vader. Eigenlijk zijn het er maar 10, maar door de vele varianten, omdat hij steeds wat vergeet, lijken het er veel meer.
Maar zondag ging het helemaal fout. Nadat ik door had welk hij verhaal hij ging vertellen, ben ik gestopt met luisteren. Zelfs in mijn slaap zou ik op de juiste momenten nog het juiste kunnen zeggen tegen hem.

Ik lig doorgaans nog altijd op bed, de enigste dag dat ik “uitslaap”. Ik klem de telefoon tussen mijn oor en het hoofdkussen en hou zo twee handen vrij om drie beesten aan te halen.

“Waar had ik het over?” hoorde ik mijn vader opeens zeggen.
Het verhaal was nog maar net begonnen en hij was nu al de draad kwijt van zijn verhaal. En ik wist niet waar hij was gebleven, dus gaf ik een paar tips van een ander, en leuker, verhaal. Alsof er helemaal niets aan de hand was, ging mijn vader door met dat verhaal.

Dat verhaal begint altijd dat het vroeger veel beter was. Mensen waren nog mensen en geen nummers. Mensen hadden nog dingen voor elkaar over. De deuren hoefden niet op slot. En al dat soort verhaaltjes worden dan aan elkaar gebreid door mijn vader. Het is altijd weer een afwachting hoe hij het deze keer zal doen, want geen één verhaal is gelijk. Omdat mijn vader veel vergeet, verzint hij er soms hele episodes bij. Voor ons, de kinderen en luisteraars, is dat nog het leukst, zo horen we nog eens een nieuwe variant. Soms maken we het wel erg bont en zeggen we dingen, zodat er wel een nieuwe variant ontstaat.

Ik was afgelopen zondag lekker op dreef, want het duurde niet lang of het was vroeger niet beter, maar het was nu veel beter, terwijl zijn verhaal over vroeger bleef gaan. Nou ja . . . verhaal . . . We hebben erg gelachen. Af en toe hoorde ik mijn moeder op de achtergrond dat mijn vader eens moest stoppen met naar mij te luisteren. Ik bracht mijn vader nog veel meer in de war, dan dat hij al was. Aan het eind van het gesprek waren mijn vader en ik het eens: Dit was een zeer onsamenhangend gesprek geweest, maar wel gezellig.

Ik zit er aan te denken om er binnenkort weer een paar dagen naar mijn ouders te gaan. Mijn vader verheugd zich er nu al op en vraagt wel drie keer per kwartier wanneer ik nu kom. Ik zei dat ik dat nog niet exact wist, maar hij dat tijdig genoeg zou weten. Bij het afscheid nemen door de telefoon kon mijn vader het niet laten om nog één poging te wagen.
“Wanneer kom je nu precies? Dan kan ik het doorgeven aan je moeder.”

“Voor de Kerst, paps. Voor de Kerst.”

Met een lach zegt hij voor de laatste keer een doei en hangt op.