Score: 4½ - 3½

Soms zit het mee en soms zit het tegen . . .

Helaas zit het vaker tegen, dan dat het mee zit . . .

Een tegenvaller:

Al vanaf 12 december zit ik elke maandagmiddag even bij de tandarts in het ziekenhuis. Alleen de maandagen rond Kerst en oud & nieuw was ik even vrij. En voorlopig mag ik tot 6 februari nog steeds elke maandagmiddag even bij hem komen. Eigenlijk zou ik 23 januari mijn definitieve gebit krijgen, maar mijn onderkaak verleend niet de juiste medewerking, dus word het over een andere boeg gegooid, zodat ik in de toekomst, hopelijk nog dit jaar, een volledig kunstgebit heb. Tandjes om mee te bijten, kiezen om mee te herkauwen.

Nog een tegenvaller:

Het heeft gevroren. Op zich niet zo erg, maar ik ga met de auto richting het treinstation. En mijn auto stond nog op autogas. Starten is geen probleem, maar daarna bevriest de gasleiding heel makkelijk en als ik dan gas geef, slaat de motor af. Na een minuutje wachten kan ik hem wel weer starten en als de motor loopt, dan moet hij een kwartiertje warmdraaien voor ik weg kan rijden.

Een meevaller:

Ondanks dat het gevroren had, deed mijn auto het net zo makkelijk als in de zomer.

Maar ja, hier had ik geen rekening mee gehouden, dus was ik veel te vroeg op het station. Zelfs zo vroeg dat ik een trein eerder kon nemen.

Ik heb dat ook maar gedaan, want zo’n gezellig stationnetje is het niet.

Nog een meevaller:

Op het eindstation van de trein aangekomen, moet ik nog een paar haltes met de stadsbus. De stadsbus stond al klaar en zodra ik ingestapt was, reed hij weg.

Tjee . . . Nog een meevaller:

Normaal ben ik een minuut of 20 te vroeg in het ziekenhuis, maar omdat alles nu zo mee zat, was ik ruim 50 minuten te vroeg. Dit noem ik niet echt een meevaller, maar het volgende wel . . .

De tandarts was nogal uitgelopen met zijn behandelingen. Hij keek op de klok en dacht: ‘Als ik nu ga eten, loopt alles nog meer uit. Als deze meneer (ik dus) weer zo vroeg is, zoals altijd, kan ik hem nog voor de lunch nemen en dan hou ik meer tijd over om te lunchen.’

De tandarts keek in de wachtkamer en zag mij zitten. Een half uur eerder dan de afgesproken tijd, nam ik plaats in de stoel. En vijf minuten later stond ik al weer naast de stoel. Dat noem ik nog eens een meevaller.

Ik keek verbaasd naar de tandarts en vroeg hem of dit echt alles was. Hij verontschuldigde zich dat het zo kort duurde, maar alles paste perfect en zag er nog goed uit ook, dus konden ze doorgaan met het opbouwen van het kunstgebit.

De tandarts vertelde dat het volgende week ook zo zal gaan. Als het mee zit, wat bij mij uitzonderlijk zou zijn, dan moet hij daarna perfect passen en dan kunnen ze hem afwerken.

Voor de verandering maar weer een tegenvaller:

Ik loop het ziekenhuis uit en zie dat de bus naar het station net wegrijd. Dat word 20 minuten wachten op de volgende bus . . .

Ach ja . . . doe nog maar een tegenvaller:

Het zelfde gebeurde met de trein. Ik kon nog net zien hoe de kont van de trein het station verliet. Dat word dan een half uurtje wachten op de volgende trein . . .

Een tegenvaller, die meevalt:

Op de terugweg stop ik bij de supermarkt om mijn wekelijkse boodschappen te halen. Ik was al bijna 2 weken niet geweest, dus ik had flink wat nodig en de winkelwagen zat dan ook aardig vol.

Ik zie dat er een kassa open is, waar geen klant bij staat. Bij de andere kassa die open is, staat maar één klant. Ik leg mijn spullen op de band en heb net het laatste artikel op de band gelegd, toen de caissière tegen mij begon te praten.

“Euhmm . . . meneer? Ik ben gesloten hoor.”
Even voel ik stroom nieuwe woorden in mijn hoofd opborrelen, maar weet me nog net in te houden.
“Maar,” vervolgde caissière, “u heeft zoveel spullen, ik zal u nog wel even helpen.”

Conclusie:

Vier tegenvallers, drie meevallers en één onbeslist. Niet gek voor een Blue Monday.

Bij de weg . . . Ik heb medelijden met de bewoners van het zorgcentrum Aafje in Rotterdam . . .