(9 april 2011)
Ik mag graag voor het achterraam naar buiten kijken. Het plekje achter dat raam is niet zo groot, maar er lijkt mij wel veel te beleven daar. Ik zie allerlei klimdingen en ook wel plekjes die geschikt zijn om heerlijk te gaan liggen luieren. Soms zie ik Mickey daar lopen en denk ik: dat zou ik ook wel willen.
Vandaag gingen Grytsje, Mikey en dev daar heen en dev liet zomaar de deur open staan. Ik nam mijn kans waar en rende tot aan de drempel. Verder durfde ik niet. Grytsje, Mickey en dev waren best wel druk bezig en lette helemaal niet op mij. Ook niet toen ik om hulp schreeuwde. Ik wilde die drempel over, maar durfde niet. Soms zei dev wel lieve dingen tegen me, maar dat hielp mij niet over de drempel heen.
Maar ik ben een lefgozertje en ben toch met al mijn vier poten over de drempel heen gekomen . . . om vervolgens weer heel hard naar binnen te rennen. Wat is dat daar eng, joh!!
Ik moet toch laten zien dat ik lef heb, dus ben ik met bevende pootjes weer naar buiten geslopen. Niemand lette op mij, dus kon ik rustig op onderzoek gaan . . . binnen een straal van20 centimeter voorbij de drempel.
Wow . . . dit is gaaf, man!!
Toch moet ik verder durven gaan. Grytsje, Mickey en dev lopen over die hele buitenbende heen en ik? Ik durf eigenlijk niet verder, ik moet dicht bij die drempel blijven. Ik weet niet waarom, maar iets verteld mij dat ik dat moet. Maar waarom hoeven Grytsje, Mickey en dev dat niet dan? Zou ik het mis hebben en toch verder mogen?
Langzaam sluip ik verder de buitenplek op. Ergens zie ik een mooi verstopplekje en kruip daar snel heen. Het is niet groot, maar wel iets van de grond af, dus kan ik een beetje overzien wat er hier gebeurd.
Met lef, want ik wil niet laten zien hoe bang ik ben, zit ik fier te kijken wat Grytsje en dev doen. Waar Mickey is, weet ik niet. Ik zie hem nergens. Hij zou toch nog wel hier op de buitenplek zijn?
Twee tellen na die gedachten word ik omvergelopen door Mickey. Die lummel is vrolijk aan het ronddartelen en vergeet helemaal dat ik hier zit. En voor ik bekomen ben van de schrik, zit ik alweer aan de andere kant van de drempel.
Hoe ben ik hier nu weer gekomen? Nu moet ik weer die drempel over om op die buitenplek te komen.
Met trillende pootjes ga ik weer die drempel over en hou Mickey erg goed in de gaten. Ik wil niet nog een keer ondersteboven gelopen worden door hem.
Ik begin te merken dat het helemaal niet gevaarlijk is hier. Op een ronddravende Mickey na dan. Voorzichtig begin ik aan iets groens te snuffelen. Ik vind het nergens naar ruiken, hoogstens naar wat plastic. Het lijkt die grijze springbak van mij binnen wel, maar dan in het groen en iets kleiner.
Er is nog meer groen te vinden hier en dat ruikt heel onbekend. Ik sla er eens met een pootje tegenaan en dan beweegt het leuk heen en weer. Ik geef het nog een kleine mep en weer beweegt het leuk. Ik zet er eens mijn vlijmscherpe tanden in, maar dat doe ik nooit meer!! Gatverdarrie, wat een vieze smaak is dat!!
Ik trek er een heel vies gezicht bij. En natuurlijk staat dev weer te lachen.
Opeens zie ik Grytsje in de grond graven.
“Hee, trut,” schreeuw ik naar der, “heeft je moeder je niet geleerd dat je dat op een kattenbak moet doen? Dat doe je toch niet zomaar buiten?”
Onverstoord gaat Grytsje gewoon verder. Als ik meer lef had gehad, was ik er heen gerend om haar te vertellen dat de kattenbak binnen is en niet hier. Nu moet ik er heel rustig heenlopen. Niet alleen om die dartelende Mickey in de gaten te houden, maar ik moet ook van die harde ondergrond af en op iets bruins gaan lopen.
‘Gatverdarrie, wat is dat vies aan je pootjes!!’
Vandaag gingen Grytsje, Mikey en dev daar heen en dev liet zomaar de deur open staan. Ik nam mijn kans waar en rende tot aan de drempel. Verder durfde ik niet. Grytsje, Mickey en dev waren best wel druk bezig en lette helemaal niet op mij. Ook niet toen ik om hulp schreeuwde. Ik wilde die drempel over, maar durfde niet. Soms zei dev wel lieve dingen tegen me, maar dat hielp mij niet over de drempel heen.
Maar ik ben een lefgozertje en ben toch met al mijn vier poten over de drempel heen gekomen . . . om vervolgens weer heel hard naar binnen te rennen. Wat is dat daar eng, joh!!
Ik moet toch laten zien dat ik lef heb, dus ben ik met bevende pootjes weer naar buiten geslopen. Niemand lette op mij, dus kon ik rustig op onderzoek gaan . . . binnen een straal van
Wow . . . dit is gaaf, man!!
Toch moet ik verder durven gaan. Grytsje, Mickey en dev lopen over die hele buitenbende heen en ik? Ik durf eigenlijk niet verder, ik moet dicht bij die drempel blijven. Ik weet niet waarom, maar iets verteld mij dat ik dat moet. Maar waarom hoeven Grytsje, Mickey en dev dat niet dan? Zou ik het mis hebben en toch verder mogen?
Langzaam sluip ik verder de buitenplek op. Ergens zie ik een mooi verstopplekje en kruip daar snel heen. Het is niet groot, maar wel iets van de grond af, dus kan ik een beetje overzien wat er hier gebeurd.
Met lef, want ik wil niet laten zien hoe bang ik ben, zit ik fier te kijken wat Grytsje en dev doen. Waar Mickey is, weet ik niet. Ik zie hem nergens. Hij zou toch nog wel hier op de buitenplek zijn?
Twee tellen na die gedachten word ik omvergelopen door Mickey. Die lummel is vrolijk aan het ronddartelen en vergeet helemaal dat ik hier zit. En voor ik bekomen ben van de schrik, zit ik alweer aan de andere kant van de drempel.
Hoe ben ik hier nu weer gekomen? Nu moet ik weer die drempel over om op die buitenplek te komen.
Met trillende pootjes ga ik weer die drempel over en hou Mickey erg goed in de gaten. Ik wil niet nog een keer ondersteboven gelopen worden door hem.
Ik begin te merken dat het helemaal niet gevaarlijk is hier. Op een ronddravende Mickey na dan. Voorzichtig begin ik aan iets groens te snuffelen. Ik vind het nergens naar ruiken, hoogstens naar wat plastic. Het lijkt die grijze springbak van mij binnen wel, maar dan in het groen en iets kleiner.
Er is nog meer groen te vinden hier en dat ruikt heel onbekend. Ik sla er eens met een pootje tegenaan en dan beweegt het leuk heen en weer. Ik geef het nog een kleine mep en weer beweegt het leuk. Ik zet er eens mijn vlijmscherpe tanden in, maar dat doe ik nooit meer!! Gatverdarrie, wat een vieze smaak is dat!!
Ik trek er een heel vies gezicht bij. En natuurlijk staat dev weer te lachen.
Opeens zie ik Grytsje in de grond graven.
“Hee, trut,” schreeuw ik naar der, “heeft je moeder je niet geleerd dat je dat op een kattenbak moet doen? Dat doe je toch niet zomaar buiten?”
Onverstoord gaat Grytsje gewoon verder. Als ik meer lef had gehad, was ik er heen gerend om haar te vertellen dat de kattenbak binnen is en niet hier. Nu moet ik er heel rustig heenlopen. Niet alleen om die dartelende Mickey in de gaten te houden, maar ik moet ook van die harde ondergrond af en op iets bruins gaan lopen.
‘Gatverdarrie, wat is dat vies aan je pootjes!!’
Snel doe ik weer een stapje terug, want ik wil die bende niet aan mijn pootjes hebben.
Ik zie dat dev, samen met Grytsje en Mickey, op een bankje zijn gaan zitten. Mikey zit bij dev op schoot en Grytsje zit naast hem. Met z’n drieën zitten ze naar mij te kijken. Het lijkt wel of ze mij zitten uit te lachen, zonder dat hun mondhoeken omhoog gaan. Ik doe maar net alsof ik het niet zie en ga wel wat snuffelen en lopen.
Het is heerlijk om het zonnetje rechtstreeks op mijn vacht te voelen. Veel lekkerder dan achter een raam. Alhoewel als ik het achter een raam zit, het wel warmer voelt dan hier. Het is net als of er een klein windje staat die de warmte weer af laat koelen voor het mijn vachtje raakt.
“Grytsje, Mikey, Skreewert.” roept dev nadat hij is opgestaan. “We gaan weer naar binnen.”
Grytsje en Mikey staan ook op en lopen naar de drempel toe. Zonder enige aarzeling stappen ze er overheen. Ik zie dat dev ook over de drempel gaat. Met grote ogen volg ik ze, al snap ik niet waarom ze dat nu doen. Het is toch leuk hier? En net nu ik wat meer durf te bewegen en niet meer overal van schrik, gaan jullie die drempel over. Ik vind dat gemeen.
“Kom Skreewert, we gaan naar binnen.” zegt dev nog een keer.
Ik weet echt niet wat hij bedoeld, maar ik wil weten waarom Grytsje en Mickey over die drempel zijn gegaan, dus ga ik ook die drempel maar over. Daarna doet dev snel de deur dicht en kan ik niet meer naar de buitenplek.
Vanaf mijn plekje bij het raam kijk ik nog even naar de buitenplek.
Zucht . . .
Ik wil daar wel vaker heen.
Ik zie dat dev, samen met Grytsje en Mickey, op een bankje zijn gaan zitten. Mikey zit bij dev op schoot en Grytsje zit naast hem. Met z’n drieën zitten ze naar mij te kijken. Het lijkt wel of ze mij zitten uit te lachen, zonder dat hun mondhoeken omhoog gaan. Ik doe maar net alsof ik het niet zie en ga wel wat snuffelen en lopen.
Het is heerlijk om het zonnetje rechtstreeks op mijn vacht te voelen. Veel lekkerder dan achter een raam. Alhoewel als ik het achter een raam zit, het wel warmer voelt dan hier. Het is net als of er een klein windje staat die de warmte weer af laat koelen voor het mijn vachtje raakt.
“Grytsje, Mikey, Skreewert.” roept dev nadat hij is opgestaan. “We gaan weer naar binnen.”
Grytsje en Mikey staan ook op en lopen naar de drempel toe. Zonder enige aarzeling stappen ze er overheen. Ik zie dat dev ook over de drempel gaat. Met grote ogen volg ik ze, al snap ik niet waarom ze dat nu doen. Het is toch leuk hier? En net nu ik wat meer durf te bewegen en niet meer overal van schrik, gaan jullie die drempel over. Ik vind dat gemeen.
“Kom Skreewert, we gaan naar binnen.” zegt dev nog een keer.
Ik weet echt niet wat hij bedoeld, maar ik wil weten waarom Grytsje en Mickey over die drempel zijn gegaan, dus ga ik ook die drempel maar over. Daarna doet dev snel de deur dicht en kan ik niet meer naar de buitenplek.
Vanaf mijn plekje bij het raam kijk ik nog even naar de buitenplek.
Zucht . . .
Ik wil daar wel vaker heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten