Mijn vader heeft een ontsteking in zijn voet en moet geopereerd worden. Gisteren is hij opgenomen in het ziekenhuis. En hij was net zo nerveus als een stel pubers die voor het eerst met elkaar gaan zoenen.
Mijn ouders zijn bijna 60 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze in totaal 3 nachten niet naast elkaar geslapen. En de laatste nacht daarvan is ruim 40 jaar geleden al. Mijn moeder gaat er goed mee om, ze weet dat het nu maar voor 2 nachtjes is, maar mijn vader . . .
Gistermorgen maakte hij zich klaar om naar het ziekenhuis te gaan, hij moest zich alleen nog even omkleden.
Bijna een half uur later kwam hij weer beneden, in driedelig pak, compleet met hesje, zakhorloge en vlinderdas. Mijn moeder vroeg hem of dat niet wat overdreven was, maar mijn vader vond van niet. Als je de deur uit gaat, dan ga je in een net pak. Dat heeft hij altijd gedaan en doet dat nu dus ook. Na heel lang kletsen heeft mijn moeder het voor elkaar gekregen dat hij zijn zakhorloge en vlinderdasje thuis liet. Dat voelt voor mijn vader al als naaktloperij.
De buurman belde aan om mijn ouders naar het ziekenhuis te brengen. Zodra de buurman mijn vader zag, vroeg de buurman of mijn vader eerst nog naar een bruiloft moest, zo netjes vond hij mijn vader gekleed. Hij mistte alleen nog het welbekende vlinderdasje van mijn vader. Mijn vader keek eens boos naar mijn moeder en zwijgend stapte hij de auto in.
In het ziekenhuis is het vrij normaal om in een pyjama te lopen. Zeker als je in bed ligt. Oké, dan loop je niet, maar dan ben je wel in het ziekenhuis. En mijn vader kan bijna niet lopen vanwege die ontsteking in zijn voet. En hij lag dus ook in bed . . . Netjes in pak, alleen zijn colbertje hing over de rugleuning van de stoel.
Omdat de operatie van mijn vader er tussen word gepropt, de arts vond het een spoedgeval, is nog niet bekend hoe laat hij vandaag word geopereerd. Gisteravond rond 21.00 uur kwam de broeder en vertelde aan mijn vader wat de planning voor de dag van de operatie was. De broeder zou nu een infuus aanleggen en dat mijn vader vroeg word geroepen en hij dan de welbekende operatiepak aan mag.
Het infuus vond mijn vader niet erg, maar hij zou wel weer zijn pak aantrekken en zich wel omkleden als hij naar de operatiekamer moest. Hij vind het niet gepast om in zo’n raar hemdje te gaan wachten op de operatie. De operatie kon ook in de middag zijn en om dan al die tijd in zo’n hemdje te gaan wachten . . . Nee, dat wilde hij echt niet.
De broeder kon kletsen wat hij wilde, maar mijn vader bleef bij zijn besluit. Uiteindelijk heeft een lieve verpleegkundige hem kunnen overtuigen dat hij dat hemdje toch echt aan moet. Ze heeft hem wijs gemaakt, en deels klopt het ook wel, dat als het zover is, hij dan zo snel mogelijk naar de OK toe moet en dan is er geen tijd meer om om te kleden. Dan zou op de OK zijn pak aan flarden worden geknipt en dat zou zonde zijn.
Het is helemaal geen duur pak, maar mijn vader vond het toch wel erg zonde. Hij zou het hemdje wel aandoen, maar nu zou hij nog even in het pak blijven. Tot hij ging slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten