Bek vol met tanden

Een bek vol met tanden, wie kent die uitdrukking nu niet? Maar gistermiddag om kwart voor vier, zat ik letterlijk met een bek vol tanden. Hoe dat zo kwam? Ik zal bij het begin beginnen . . .

Begin september 2010 ging het mis . . .

Dat is het begin van de lange versie, maar ik zal het kort houden.

Het kwam er in het kort op neer dat het beter was om mijn tanden en kiezen te laten verwijderen. Er was alleen één probleempje, ik had jaren geleden een tandarts een blauw, zeg maar rustig zwart, oog bezorgd omdat hij met een verdovingsspuit kwam aanzetten. Ik had al eerder zulke verdovingen gehad en die leverde allemaal geen problemen op voor de tandarts. Ook voor mij niet. Maar deze keer sloeg ik door en gaf de tandarts een flinke klap op het oog, al weet ik daar zelf niks van.

Om veiligheidsredenen voor de tandarts werd besloten om mij onder algehele narcose te brengen en dan alle tanden en kiezen, die ik op dat moment nog bezat, uit mijn mond te halen. Dat is in september 2011 gebeurd.

Tijdens het verwijderen kwam de arts erachter dat mijn onderkaak niet zo geschikt is voor een gebit. Er zit te weinig bot. En de arts was blij dat ik onder algehele narcose alles liet verwijderen, want hij achtte een grote kans dat mijn onderkaak gebroken zou zijn bij het veelvuldig achter elkaar trekken van de voortanden, die toch nog erg vast bleken te zitten.

Maar goed, er moest een oplossing bedacht worden. Verschillende opties passeerden de revue. Kronen konden niet, want er was te weinig bot om de kronen aan te bevestigen. Dan zou eerst nog een laagje bot op mijn onderkaak ‘gemetseld’ moeten worden. Een zeer kostbare zaak. Ook erg tijdrovend.

Er werd besloten om het eerst toch met een gewoon ondergebit te proberen. Nou ja . . . gewoon . . . hij is wel aan alle kanten aangepast, al zie ik weinig verschil met ‘normale’ ondergebitten.

En gisteren, om half vier, was het dan eindelijk zover.

Als eerste werd mijn bovengebit in mijn muil gepropt en die zat gelijk als gegoten. Lekker vast en geen beweging in te krijgen.

Daarna werd mijn ondergebit in mijn smoeltje gedaan en al snel bleek dat die niet goed zat. Maar na wat aanpassingen zat hij toch goed in mijn mond.

En zo zat ik om kwart voor vier met een bek vol tanden.

De tandarts die mij het laatste driekwart jaar begeleidde in het ziekenhuis, heeft mij aardig leren kennen en heeft alvast een vervolgafspraak gemaakt om te kijken of er knelpunten zijn. Het is niet zo dat ik niet zou durven, want zolang ze niet met een verdovingsspuit in de buurt van mijn mond komen, durf ik alles bij de tandarts. Maar ik heb nog nooit van mijn leven kiespijn gehad, terwijl ik volgens sommige tandartsen uit het verleden, toch echt wel eens tegen de muur had moeten lopen vanwege de pijn in mijn mond.

En ook deze tandarts had een staaltje van mijn pijngrens mee mogen maken (zie: Je bent gek, zeggen ze).

De tandarts vertelde ook dat ik moet oefenen met praten met een gebit in mijn mond. Als voorbeeld noemde hij dat ik een boek hard op voor zou gaan lezen. Nu lees ik wel eens een boek, maar ik ga echt niet voorlezen aan mijn beesten.

De tandarts vertelde ook dat ik moet leren eten met het gebit. Als tip gaf hij dat ik het eten gelijkmatig aan de linkerkant en rechterkant tussen de kiezen moet verdelen, want anders kan het gebit kantelen.

Voor het avondmaal had ik besloten om opgebakken aardappelpartjes te eten, samen met sperzieboontjes en een hamburger. Geen eten wat plakkerig kan worden in de mond.

Bij de eerste hap probeerde ik de tip van de tandarts in de praktijk te brengen. Helaas ging het niet helemaal naar wens. Het lukte me niet om mijn eten te verdelen in de mond. Wat ik ook probeerde, mijn eten bleef in het midden van mijn mond en mijn ondergebit schoof alle kanten op.

Met andere woorden: hij zit erg los. Terwijl hij toch als gegoten om mijn onderkaak past.

Na de tweede hap was ik erg blij dat ik nu niet buiten zat te eten, want dan zou mijn eten inmiddels diep bevroren zijn geweest. Ik was ongeveer vijf minuten met één hap eten bezig.

Na de derde hap was ik het zat en heb ik mijn ondergebit maar uit gedaan. Mijn honger naar voedsel was sterker dan mijn honger naar het oefenen met het verdelen van het eten.

Na het eten heb ik mijn ondergebit weer ingedaan, want ik moet er wel aan wennen.

In de loop van de avond ben ik nog even gaan oefenen door een koekje te eten. Maar ik had hetzelfde resultaat, koekje bleef liggen waar het lag in de mond, en mijn ondergebit schoof alle kanten op.

Nu was ik het zat en heb het plakspul voor gebitten gepakt en zo mijn ondergebit vastgeplakt aan mijn kaak. Nu kon ik op een redelijk normale manier een koekje eten.

Vanmorgen probeerde ik mijn ontbijt weg te werken met een onbeplakte ondergebit. Maar helaas, het eten snapt nog steeds niet dat het zich moet verdelen tussen de rechterhelft en de linkerhelft van mijn gebit. En mijn ondergebit snapt niet dat het gewoon op zijn plek moet blijven en niet moet gaan proberen te wandelen in mijn mond om bij het eten te komen.

Na de eerste hap heb ik het gebit weer vastgeplakt en kon ik op een vrij normale manier mijn ontbijt wegwerken.

Ooit wil ik gaan proberen om te eten zonder eerst te moeten plakken, maar ik moet maar eerst eens wennen aan die bek vol met tanden.